محمدعلی ابراهیمی گفت: مردم سیستان و بلوچستان در سفرها های افطاری خود از غذاهای محلی مانند آبگوشت، کشک زرد سیستانی حلیم محلی یا غلور و تباهگ استفاده می کنند.
محمدعلی ابراهیمی، پژوهشگر میراث فرهنگی و کارشناس مردم شناسی در گفت و گو با خبرنگار عصرهامون بیان کرد: در ایام ماه مبارك رمضان غذاهای آب دار سیستان از جمله آبگوشت محلی و كشك زرد سیستانی در موقع افطار به اوج خود میرسد.
وی ادامه داد: هرچند که نباید از حلیم محلی (غلور) نیز غافل شد چرا که بیشتر خانوادهها در این مدت روی به این غذا میآورند.
کارشناس مردم شناسی اظهار کرد: در قدیم زمانی كه ماه رمضان در ایام گرم سال قرار میگرفت مردم از غذاهای سرد همچون آب دوغ خیار و كشك استفاده می کردند تا در طول روز دچار گرمازدگی نشوند.
ابراهیمی بیان کرد: آنها حتی برای این که در طول روز دچار افت قند نشوند از آلوی خشك، برگ زردآلو و دواهای محلی مربایی را درست میکردند كه در طول روزبه هیچ عنوان احساس ضعف نمیکردند.
وی عنوان کرد: "تباهگ" یکی از اصلیترین غذاهای ماه مبارک رمضان در بلوچستان است که در وقت سحر صرف میشود، این غذا مخلوطی از برنج و گوشت خشک شده است که بسیار خوشمزه و لذیذ بوده و طرفداران زیادی در میان قوم بلوچ و حتی غیر بلوچهای منطقه دارد.
پژوهشگر میراث فرهنگی گفت: آمادهسازی تباهگ یک هفته تا 10 روز طول می کشد و به همین دلیل کار تهیه این خوراک مخصوص ماه مبارک رمضان از نیمه دوم شعبان آغاز میشود.
سنت آرَک و بَرَک برای تقیسیم دیگ بار
ابراهیمی اظهار کرد: ذکر این نکته لازم است که در کنار آیین های نمایشی مردم مختلف ایران اسلامی همواره برخی سنت های اجتماعی نیز وجود داشت که انجام و ادای آنها در حقیقت مکمل و قوام دهنده اجرای آن آیین ها به شمار می رود.
وی عنوان کرد: یکی از سنت های قدیمی و پسندیده مردم سیستان در گذشته این بود که از هر اجاقی که دود بلند می شد و تا هر شعاعی که دود می رفت، خانواده ها مقید بودند هر کس یک کاسه از غذا را برای دیگران ببرد بنابراین سنتی به نام آرک و برک یعنی آوردن و بردن رواج داشت.
کارشناس مردم شناسی اظهار کرد: بسیاری از خانواده ها به خویشاوندان خود، پدر و مادر، همسایه ها و افراد فقیر و مسکین غذا می رساندند و هنوز هم این سنت با پخش نذورات و توزیع غذاهایی مانند شله زرد، نان بُرَک و یا شیربرنج ادامه دارد.
ابراهیمی بیان کرد: در این منطقه رسم است ماه رمضان، هر خانه ای که برای افطار خانواده خود غذای گرم مثل گوشت و امثال آن تهیه می کند که به اصطلاح محلی به آن دیگ بار می گویند، هنگام افطار مقداری از آن را در کاسه یا بشقابی می گذارد و به در خانه همسایگانی که دیگ بار نگذاشته اند می فرستد و هدیه می دهد.
وی عنوان کرد: اهالی هر محله پیش از اذان مغرب در حد توان و وسع خود مواد غذایی، خرما، چای، آش، شله زرد و غیره به مسجد می برند و پس از اقامه نماز مغرب به پذیرایی از روزه داران می پردازند.
پژوهشگر میراث فرهنگی گفت: اهالی سیستان و بلوچستان شرکت در مراسم ختم قرآن، افطاری دادن، دید و بازدید از بزرگترها و همچنین عیادت از افراد مسن و بیمار را در این ماه مبارک وظیفه هر مسلمان و انسان آزاده می دانند و خود را به انجام چنین اعمالی مقید می کنند.