تاریخ انتشار :پنجشنبه ۱۲ مهر ۱۳۹۷ ساعت ۱۲:۰۸
دانش آموزان روستاهای سیستان به دلیل مخارج بالا و همچنین وضعیت بد معیشتی با لباس فرم مدرسه نمی توانند به مدارس مراجعه کنند، آنها نهایت بتوانند دمپایی های پلاستیکی خود را که هر روز به پا دارند ترمیم کنند تا برای مدرسه آماده شوند.
دانش آموزی که با یک تکه نان به کلاس می رود/تمام آرزوی سعید تعویض دمپایی های پلاستیکی
به گزارش عصر هامون به نقل از پایگاه خبری اوشیدا، یکی از مهمترین آسیب های محرومیت در سیستان و بلوچستان، ترک تحصیل دانش آموزان است، دانش آموزان در بسیاری از مدارس به تنهایی بار مشکلات را به دوش می کشند و برای اینکه بتوانند سطح سواد خود را به مراتب بالاتر برسانند، از هیچ کوششی دریغ نمی کنند.
با توجه به فرا رسیدن ماه مهر و بازگشایی مدارس ، دغدغه اصلی دانش آموزان برای رفتن به مدارس تهیه کیف و لوازم التحریر است، به طور میانگین لوازم هر یک از دانش آموزان برای ورود به مدرسه حداکثر ۲۰۰ هزار تومان تخمین زده شده است که برای یک خانواده سیستانی این رقم معادل یک ماه زندگی است.
با این وضعیت خانواده هایی چند نفره که در سال جاری دو تا سه فرزند مدرسه ای دارند ، باید به اجبار یکی از آنها را به مدارس بفرستند تا مخارج آنان بالاتر نرود، و همچنین بتوانند در سال های بعد فرزندان دیگر خانواده را راهی مدارس کنند.
بدین ترتیب دانش آموزان روستاهای سیستان به دلیل مخارج بالا و همچنین وضعیت بد معیشتی با لباس فرم مدرسه نمی توانند به مدارس مراجعه کنند، آنها نهایت بتوانند دمپایی های پلاستیکی خود را که هر روز به پا دارند ترمیم کنند تا برای مدرسه آماده شوند.
سعید یکی از دانش آموزان مدرسه ای در زابل به خبرنگار اوشیدا گفت: مهمترین مشکل دانش آموزان نداشتن کیف مدرسه است، کیف های مدرسه با قیمت بیش از ۵۰ هزار تومان به فروش می رسند که در توان هیچ یک از خانواده های سیستانی نیست.
وی دستش را از روی جیب به تکه نانی را که برای صبحانه گذاشته بود، می کشد و ادامه می دهد: برای تحصیل تنها کیف لازم نیست، خودکار دفتر مداد و همچنین امسال پول شهریه اضافه شده است که پرداخت آنان بسیار دشوار است.



سعید از پشت میز شکسته کلاس درس خود بلند می شود و با دست به تخته سیاه کلاس اشاره می کند و می گوید: می گویند در تهران دانش آموزان با کامپیوتر درس می خوانند اما ما هنوز از گچ استفاده می کنیم.
برای سعید و دیگر دانش آموزان حتی رفت و آمد هم سخت است، برخی ها با پای پیاده و برخی ها با سرویس به مدرسه می روند، که آن هم نیز هزینه های اضافی دیگر را در بر می گیرد.
وی دستی به کله بی مود و تراشیده اش می کشد و می گوید : از مدرسه به دلیل اینکه می گویند کچل کنیم زیاد خوشم نمی آید، کاش می شد با موهای بلند به مدرسه بیاییم.
سعید همچنین از صحت و سلامت تکه نانی که در دست دارد اطمیمان پیدا می کند و دوباره می گوید: هنوز در این ماه تغذیه نمی دهند باید تا ماه بعد و یا ساید هم ماه بعدی اش صبر کنیم تا بلکه تغذیه نیز به مدارس اضافه شود.



وی کتاب های درسی اش را که قبل از مهرماه گرفته است با نخ و سوزن برگه هایش را بهم دوخته تا تا آخر سال بدون کیف بتوانند دوام بیاورند.
همانند سعید در مدارس سیستان بسیار وجود دارند که برای رفتن به مدرسه، شوق فراوانی دارند اما هزینه بالای تحصیل بسیاری از آنها را از مدارس باز می دارد، سیستان و بلوچستان در جنوب شرق ایران قرار دارد و سیستانی یکی از محروم ترین مناطق این استان به شمار می رود.


انتهای پیام/ https://www.asrehamoon.ir/vdchxmnzw23nvid.tft2.html
نام شما
آدرس ايميل شما