جزئیاتی از ربایش دیپلمات‌های ایرانی در لبنان / ۳۴ سال از نامعلوم بودن سرنوشت احمد متوسلیان گذشت

به گزارش عصرهامون، 37 سال پیش  در چهاردهم تیرماه 1361 در حالی که چهار دپیلمات ایرانی سفارت ایران در بیروت، به نام‌های محسن موسوی کاردار ایران در لبنان، احمد متوسلیان وابسته نظامی ایران در لبنان، کاظم اخوان عکاس و خبرنگار ایرنا در بیروت و تقی رستگار کارمند سفارت ایران در بیروت،  در حالی که عازم محل محل ماموریت خود در سفارت ایران بودند، در مسیر طرابلس به بیروت، به دست نیروهای حزب فالانژ لبنان به اسارت درآمدند.

این اتفاق در حالی در یک کشور دیگر به وقوع پیوست که این چهار نفر از نظر قوانین بین المللی از مصونیت دیپلماتیک برخوردار بودند ولی در آن مقطع تاریخی که لبنان درگیر جنگ داخلی و جنگ با اسرائیل بود، شبه نظامیان مسیحی موسوم به نیروهای "فالانژ" که تحت کنترل و فرماندهی مستقیم ارتش رژیم صهیونیستی عمل می‌کردند، در یک اقدام تروریستی برنامه ریزی شده، کارکنان سفارت ایران در بیروت را در یک پست ایست - بازرسی ،در شمال بیروت ربودن و به محل نا معلومی انتقال دادند.

این اقدام تروریستی در سال 1982 در حالی به وقوع پیوست که بیروت در اشغال نیروهای "فالانژ" بود و این گروه به دلیل هم پیمانی با اسرائیل، دیپلمات های ایرانی را تحویل این رژیم دادند و پس از این اتفاق کودتاهای داخلی و تغییر فرماندهی فالانژها، بحران های فزاینده داخل لبنان در سال 1990 و ادامه جنگ در این کشور باعث شد تا روند پرونده به شکل نامشخصی ادامه یابدو با وجود اقدامات متعدد جمهوری اسلامی برای آزادسازی دیپلمات‏‌های ربوده شده طی بش از سه دهه، هنوز اطلاع دقیقی از سرنوشت این افراد در دست نیست.
 

متهم اصلی ربودن دیپلمات های ایرانی
سمیر جعجع به عنوان متهم اصلی اقدام تروریستی بیروت در ربودن چهار دیپلمات ایرانی و تحویل آنها به رژیم صهیونیستی است، وی که در آن زمان فرمانده نیروهای فالانژیست  بود در بهمن ماه سال 87 برای اولین بار اعتراف کرد که دیپلمات‌های ایرانی در "ایست البرباره" ربوده شدند ولی این افراد بعدا در مکانی که وی مدعی شده از آن اطلاعی ندارد، کشته شده‌اند. اما همیشه از پذیرفتن مسئولیت این اقدام ضد حقوق بین المللی و انسانی طفره رفت و در عین حال هیچ گاه سندی دال بر اینکه آنان  در خاک لبنان یا در جای دیگری به شهادت رسیده باشند پیدا نشد.

حزب قوات لبنان در واقع به عنوان راهنمای اشغالگران اسرائیلی بود و پس از آنکه حزب الله لبنان در سال 1986 در عملیات مبادله  و آزادسازی تعدادی از اسرای در بند اسرائیلی ها موفق شد، برخی خبرها حکایت از تحویل 4 دیپلمات ایرانی به همراه تعدادی از زندانیان دیگر به رژیم صهیونیستی داشت، تا جایی که برخی از اسرای آزاد شده از زندان های اسرائیل بعدها گفتند که دیپلمات های ایرانی ربوده شده را زنده و در اسارت اسرائیلی ها دیده اند، اما اسرائیل همواره در این باره سکوت کامل اختیار کرد و هیچ گاه بر زنده بودن این اسرا اعتراف نکرد.

نشانه های  از امید و زنده بودن دیپلمات های ربوده شده ایران
در 34 سالی که از ربوده شدن این دیپلمات ها می گذرد همه چیز نشان از این دارد که آنان زنده هستند و این سالها را در زنـدان هـای  رژیـم صهیـونیستی بسر برده اند اما نمایندگان صلیب سرخ جهانی و دیگر نمایندگان سازمان های حقـوق بشـر جهانی هیچ گاه نتوانسته اند رژیم جنایت کار صهیونیستی را به پذیرش مسئولیت اقدام تروریستی بیروت و ربودن چهار دیپلمات ایرانی وادار کنند.

همچنین در گزارش‌هایی که در طول این سال ها از منابع داخلی نیروهای فالانژیست به دست آمد است نیز نمایانگر آن است که چهار وابسته سفارت ایران در بیروت به مدت 20 روز در زیر زمین ستاد مرکزی کرنتینا نگهداری و مورد بازجویی قرار گرفته اند و سپس به زندان آدونیس منتقل شده اند.

همچنین شهید فلسطینی "احمد حبیب الله ابوهشام" رئیس جمعیت دوستان زندانی افشا کرد که در یکی از بازدیدها و سرکشی های که از زندانیان در اسارت رژیم صهیونیستی انجام داده است دیپلمات های ایرانی را نیز دیده و این مطلب را به خبرنگاران اطلاع داده  که احمد متوسلیان و دیگر اعضای سفارت ایران در زندان «عتلیت» در خاک اشغال شده فلسطین در بند هستند.

بعد از این افشاگری، اسرائیل در یک تصادف رانندگی ساختگی نزدیک شهرک «کفر مندا» در شمال فلسطین ابوهشام را هدف قرار داد و وی در 15 می 2002 و در سالروز اشغال فلسطین موسوم به روز نکبت بر اثر خونریزی داخلی به شهادت رسید.
 

آغاز تلاشی جدی و جهانی برای آزادی دیپلمات های در بند ایرانی
 رژیم اشغالگر قدس همواره مقررات بین‌المللی و قوانین مرتبط با حقوق بین الملل و دیپلماتیک را زیر پا گذاشته است و عدم اقدام جدی از سوی سازمان ملل در پیگیری های شرایط چهار دیپلمات ربوده شده ایرانی و تعیین تکلیف سرنوشت آنان نیز رژیم صهیونیستی را در ادامه این اقدامات ضد حقوق بشری و بین المللی گستاخ تر کرده است.

حال سوال اینجاست که اگر این اتفاق برای سایر کشورها جان می آفتاد  باز هم کشور های غربی 37  سال برای آزادی اسرای خود تحمل می کردند یا آسمان را به زمین می دوختند؟ نهادهای غربی و کشورهای مدعی حقوق بشر که بارها در قبال مسایل پیش پا افتاده تر واکنشهای دامنه داری از خود نشان داده اند در مقابل این اقدام تروریستی و مغایر حقوق بشری که نقض اشکار حقوق بین الملل است چه موضعی گرفته اند.

در همین ماجراهای اخیر ورود جاسوسان و تفنگداران امریکایی و انگلیسی به ایران و دستگیری آنان توسط پاسداران همیشه بیدار انقلاب اسلامی، آیا در ظرف کمتر از چند روز پیگیری های مداوم آمریکا تاثیر نداشت ؟ آشکار است که بسیاری از کشور های غربی به ویژه آمریکا از حقوق بشر در راستای تامین منافع خود سوء استفاده می کنند و حقوق بشرآمریکایی دستاویز غرب برای سرپوش گذاشتن بر اقدامات تروریستی کشور های غربی و مشروعیت بخشیدن به رژیم صهیونیستی است.

چرا باید مسایل حاشیه ای در کشور آنقدر بزرگنمایی شود و حایز اهمیت جلوه داده میشود اما زندگی چهار دیپلمات ایرانی که برای خدمت به میهن راهی ماموریت در خطرناک ترین نقطه از جهان شده بودند در درجه پایین تری از اهمیت قرار می گیرد و باید هر سال تنها با یک مراسم یاد بود و بیانه همه چیز به فراموشی سپرده شود.

شاید به همین دلیل است که برغم درخواست های مکرر ایران از سازمان ملل و شورای امنیت ، اقدام موثری برای پیگیری موضوع ربایش دیپلماتهای ایرانی درلبنان به دست عوامل رژیم صهیونیستی، انجام نشده است.
 
انتهای پیام/