تاریخ انتشار :سه شنبه ۶ آبان ۱۳۹۹ ساعت ۱۵:۴۶
امیر کربلایی زاده بازیگر سینما و تئاتر گفت: متاسفانه عدالتی برای تقسیم نقش ها وجود ندارد، چون بعضی از آدم ها فقط با گروه های خاصی کار می کنند؛ بعضی ها برای ورود به سینما حاضراند مبالغ زیادی خرج کنند ولی اگر بازیگر واقعی نباشند، براحتی حذف می شوند.
خیلی ها با پول نقش می خرند/ باند و گروه در سینما زیاد داریم؛ مافیا نه/ عدالتی برای تقسیم نقش ها وجود ندارد
به گزارش عصرهامون به نقل از راه دانا؛ امیر کربلایی زاده برخلاف چیزی که در اذهان و قاب تلویزیون به عنوان استندآپ کمدین شناخته شده و خودنمایی می کند، فعالیت هنری خود را با تئاتر آن هم از جنس خیابانیش شروع کرده و اکثر جوایز هنری خود را در این راه به دست آوره است. بازیگری را به خوبی می شناسد و در این راه سختی های فراوانی کشیده است. به بهانه انتخاب او به عنوان داور جشنواره تئاتر دفاع مقدس و حضور او در سریال «دادزن» در شبکه نمایش خانگی، با او هم کلام شدیم تا درباره حال و هوای نیمه جان این روزهای تئاتر و سینما برای ما بیشتر صحبت کند. 
 
دانا: برای شروع گفت و گو، می خواهیم با این مقدمه شروع کنیم که بسیاری از مردم شما را به عنوان استندآپ کمدین در ذهن خود ثبت کرده اند درحالیکه شما سابقه ای نزدیک به 20 سال فعالیت حرفه ای در تئاتر دارید.
کربلایی زاده: من با این که این شکلی شناخته شوم مشکلی ندارم، شکلش مهم نیست؛ من معتقدم که باید در مسیر و در حرکت باشید، انسان به آن چیزی که می خواهد می تواند برسد و باید صبور باشد و عجله نداشته باشد.
خیلی ها این صبر و تلاش را در عرصه تئاتر دارند اما متاسفانه دیده نمی شوند، چه بسا آدم هایی که چندین برابر در عرصه بازیگری از من قوی‌تر هستند اما متاسفانه به آن شکلی که باید و شاید به مردم معرفی نمی شوند؛ چون اولا در شرایط کلی هنر جزو اولویت های اصلی جامعه ما نیست و به خاطر شرایط سخت اقتصادی و شرایط سختی که مردم با آن دست و پنجه نرم می کنند، در نظر بگیرید غذا و پوشاک و مسکن و خیلی چیزهای دیگر در اولویت زندگی مردم ایران است و بعد از این ها است که هنر مطرح می شود. آن زمانی که کرونا نبود و شرایط معمولی بود هم نسبت به جمعیت کشورمان آدم هایی که تئاتر را جزو سبد فرهنگی خانواده بگذارند،تعداد کمی بودند؛ الان که شرایط اینگونه شده است که خیلی سخت تر هم شده است.
خیلی از کارگردانان ما به تماشای تئاتر نمی روند
من فکر می کنم که 2 مورد در این خصوص بیشتر خودنمایی می کند، این که آن هایی که در عرصه تصویر کار می کنند بیشتر دیده می شوند، قاب تلویزیون مخاطبان بیشتری دارد و میلیون ها نفر می توانند آن را ببینند اما یک تئاتر در نهایت یک یا دو هزار نفر مخاطب خواهد داشت مگر این که آن نمایش ضبط شود و به فضای مجازی برود که البته کمتر این اتفاق هم می افتد.

علت اصلی این که خیلی از بازیگران تئاتر در قاب تلویزیون دیده نمی شوند این است که خیلی از کارگردانان ما به تماشای تئاتر نمی روند و بازیگران خوب تئاتر را نمی شناسند که این ضعف است. مورد بعد این است، آن هایی که در پروژه ها انتخاب بازیگر را انجام می دهند هم کمتر تئاتر می بینند و بازیگران تئاتر را می شناسند، در حالی که عملا امروز بازیگری تبدیل به علم شده است و بلک باکس‌ها و سالن های کوچک نمایش باعث شده است که فاصله بین بازیگر و مخاطب کمتر شود و بازی ها به چیزی مابین تصویر و تئاتر تبدیل شده است.
این مساله باعث شده که بازیگران تئاتر در عرصه تصویر خیلی موفق تر جلوه کنند به خاطر این که در فاصله خیلی کم تماشاگران خود را بدون هیچگونه جلوه های ویژه و برداشت های متعدد به عنصر واقعیت رسانده اند، بنابراین وقتی که در سینما و تلویزیون حضور پیدا کنند می توانند به راحتی نقش خود را به بهترین شکل ایفا کنند.
عدالتی برای تقسیم نقش ها وجود ندارد
متاسفانه آنهایی که برگزارکنندگان کار این اتفاق هستند کمتر تئاتر می بینند و جشنواره های تئاتری ما نسبت به دیگر جاهای دنیا کمتر از کارگردانان سینما دعوت می کنند تا بازیگران تئاتر مورد اقبال آنها قرار بگیرند. متاسفانه عدالتی برای تقسیم نقش ها وجود ندارد، چون بعضی از آدم ها فقط با گروه های خاصی کار می کنند. البته کمی شرایط بهتر شده است و امیدوارم بهتر هم شود، جشنواره های تئاتری باید از کارگردانان و فیلمسازان بیشتری دعوت کنند تا در جشنواره ها حضور پیدا کنند و بازیگران تئاتری را ببینند.
هنر استندآپ کمدی برای اولین بار در ایران توسط من اجرا شد
هنر استندآپ کمدی که برای اولین بار در ایران توسط من اجرا شد به دیده شدنم کمک کرد، من ادعا دارم استندآپ کمدی را برای اولین بار به صورت مستقل، من در ایران اجرا کردم، یعنی تماشاگر بلیت خریده تا فقط یک استندآپ کمدی یک ساعت و نیمه را ببیند. شاید قبل از آن کسی چند دقیقه در برنامه یا جشنی استندآپ اجرا کرده باشد اما من برای اولین بار به عنوان یک برنامه مستقل اجرا کردم.
زمانی که برنامه موفق خندوانه در تلویزیون من را دعوت کرد باعث شد که بهتر و بیشتر دیده شوم؛ الان خیلی از مردم من را به عنوان فقط کمدین نمی شناسند بلکه به عنوان بازیگر می شناسند.
 

 
دانا: چرا برخی از هنرمندان، از بازیگر گرفته تا مجری بعد از اینکه کار خود را با تلویزیون شروع می کنند و به شهرت می رسند، در بزنگاه هایی که باید حضور خود را تثبیت کنند، به تلویزیون پشت می کنند؟
کربلایی زاده: ما اول باید پای حرف هنرمندانی بنشینیم که فکر می کنیم به تلویزیون پشت کرده اند، شاید آنها با تلویزیون قهر کرده باشند و به یک چالش رسیده باشند. در تمام دنیا تلویزیون بسیار قدرتمند است و می تواند با مردم ارتباط خیلی نزدیک تری برقرار کند و خیلی از هنرمندان مختلف دنیا از طریق تلویزیون به مردم شناسانده شده اند و تعداد آدم هایی که مستقیم وارد سینما شده اند و در سینما کار کرده اند انگشت شمار است، این است که من نمی توانم بگویم چرا برخی از هنرمندان با تلویزیون قهر کرده اند قطع به یقین هر کدام از آن ها دلایلی برای خود دارند.
ما می دانیم که تلویزیون می تواند ارتباط خیلی خوبی را با مردم برقرار کرده و برای آن ها جذاب باشد، فکر می کنم که شاید بعضی از هنرمندان ما بخاطر حجم کاری که در فضای سینما پیدا می کنند کمتر وقت می کنند با تلویزیون همکاری کنند، یک علت دیگر آن می تواند برخورد نامناسب مدیریتی با برخی از بازیگران باشد، برخوردی که برخی از مدیران در زمان حضورشان در زمان تصدی گری با بازیگران داشته اند ممکن است بازیگران را دلخور کرده باشد. به نظر من امروز فاصله تلویزیون و سینما برای مردم کمتر شده است.
دانا: بهتر است اینگونه بپرسم که برخی از بازیگران و شومن هایی که در چند سال اخیر به خارج از کشور رفته اند فریب چه چیزی را خوردند که موقعیت خوبی که در ایران داشتند را رها کردند؟
کربلایی زاده: من نمی توانم آنها را قضاوت کنم که آیا فریب خوردند یا احساس کردند در کشور خودشان آن قدر که باید و شاید بابت زحماتشان دیده نشدند؛ شاید هم افرادی در خارج از کشور به آنها وعده داده اند که اگر به خارج بروند بستری را برایشان فراهم می کنند که بهتر دیده شوند. من هیچوقت نمی توانم خودم را جای این افراد قرار دهم، چون من نمی توانم به خارج از کشور بروم و آنجا بخواهم زندگی کنم، خارج رفتن را فقط برای مسافرت رفتن دوست دارم.
 
تهیه کنندگان بدهکار در تلویزیون پرکار تراند
دانا: چند سالی است که در مدیوم تصویر، پدیده ای به نام شبکه نمایش خانگی بروز و ظهور کرده و شاید در این روزهای کرونایی بیشتر دیده شده است. چه عواملی باعث می شود تا بازیگر، مخاطب میلیونی تلویزیون را به بینندگان محدودتر این بستر ترجیح می دهد؟ 
کربلایی زاده: این مساله را باید از مدیران پیگیری کنیم که چه می شود که هنرمندان مدیوم دیگری را انتخاب می کنند، یک سری واقعیت داریم و آن این است که آدمی که به فضای سینما، تلویزیون و نمایش خانگی می رود کسی است که دارای مخارج زندگی است و باید آن را تامین کند، یک سری برخوردها که از قبل از طرف مدیران قبلی رسانه ملی بوده ممکن است متاسفانه عملکرد خوبی نداشته باشند، متاسفانه در برخی از پروژه ها تهیه کنندگانی آمدند که با عدم پرداخت و سرویس دهی مناسب به پروژه باعث شدند که یاس و نا امیدی در هنرمندان به وجود بیاید، خیلی از پروژه ها هستند که با گذشت چند سال از آن ها هنوز دستمزد عوامل سریال ها را پرداخت نکرده اند و به نظر می رسد که هر کدام از این تهیه کننده ها که به هنرمندان بدهکار هستند بهتر می توانند یک پروژه دیگر را تحویل بگیرند و ساخت آن را شروع کنند؛ هنرمندان هم به سازمان صداوسیما شکایت کرده اند اما شکایتشان به جایی نرسیده است. همین مجموعه عوامل بوده که باعث شده اقبال نمایش خانگی بیشتر شود.
 
دانا: شبکه نمایش خانگی از نظر مالی برای هنرمندان به صرفه تر است؟
کربلایی زاده: بله تا به الان که من دیده ام اینگونه بوده است، در شبکه نمایش خانگی دستمزدها را به موقع تر و حداقل عادلانه تر پرداخت می کنند، نمی شود گفت دستمزد بالاتری می دهند اما بهتر است بگویم دستمزد به حق تری می دهند؛ تعداد بازیگرانی که دستمزد خیلی بالایی دارند به اندازه انگشتان دست است اما خیلی از بازیگران هستند که آن قدر دستمزد بالایی ندارند.
آیا برای هنرمندان در این زمان که کرونا همه را بیکار کرده است چیزی در نظر گرفته ایم؟ یا می خواهیم 1 میلیون تومان پول به او بدهیم و 12 درصد سودش را بگیریم؟ متاسفانه هنرمندان همه دستمزد خوبی ندارند و الان در شرایط کرونایی به خیلی از هنرمندان فشار اقتصادی زیادی می آید.
 

 
دانا: درست است که اسپانسرها تمایل بیشتری برای حضور و فعالیت در شبکه نمایش خانگی بجای تلویزیون دارند؛ ولی به نظر می رسد که این بستر به جایی برای پولشویی مفاسد اقتصادی آنها تبدیل شده است.
کربلایی زاده: این سوال را باید از یک مسئول و مدیر تصمیم گیرنده بپرسید، هنرمند از پشت پرده سرمایه ای که در پروژه آورده می شود خبر ندارد. 
 
خیلی ها با پول نقش می خرند
دانا: در دنیای بازیگری بارها از افراد مختلفی می شنویم که برای شروع و وارد شدن در این حوزه، خیلی ها با پرداخت مبالغ هنگفت، اصطلاحا نقش می خرند و این کار به امری عادی در دنیای هنر  تبدیل شده است.
کربلایی زاده: می شود اینگونه نقش گرفت اما چند کار را می توانیم اینگونه انجام دهیم؟ اگر ضابطه ای وجود نداشته باشد رابطه خیلی به درد آدم نمی خورد. افرادی که با هزینه کردن نقش می خرند، وجود دارند اما خیلی نمی توانند دوام بیاورند مگر این که دانش بازیگری را هم یاد بگیرند وبرای آن تلاش کنند. نمونه هایی داشته ایم و داریم که نقش خریده و می خرند اما بعدا این قدر خودشان را خوب نشان داده اند که به یک بازیگر خوب تبدیل شده اند، خیلی ها هم هستند که بابت نقش گرفتن پول داده اند اما پروژه خوبی انجام نگرفته است و نتیجه خوبی برای آن شخص نداشته است و دیده نشده اند.
 
باند و گروه در سینما زیاد داریم؛ مافیا نه
دانا: چرا تعداد انگشت شماری از بازیگران در همه فیلم و سریال ها حضور دارند؟ سال هاست که همه از باندبازی و مافیا در سینما صحبت می کنند. شما هم قبول دارید؟
 
کربلایی زاده: به نظر شما وقتی به بازیگر زنگ می زنند و او را به کار دعوت می کنند باید بگوید کار را به من ندهید و به یک نفر دیگر بدهید؟ قاعدتا شما هم باشید این کار را نمی کنید. باید به این بپردازیم که آن شخصی که انتخاب بازیگر می کند چرا یک سری افراد تکراری را برای همه پروژه ها در نظر می گیرد؟ نمی توان به آن مافیا گفت، بیشتر در حد گروه و باند هستند، یعنی یک گروه هایی هستند که تصمیم می گیرند بیشتر با هم کار کنند. به نظر من اشکالی ندارد اگر گروه های زیادی باشند و فیلم و سریال بسازند اما اگر یک یا دو گروه باشد که تصمیم گیرنده و انتخاب کننده باشند این گونه می توان به آنها مافیا گفت.
اگر فقط یک یا دو گروه وجود داشته باشد آن وقت فقط یک یا دو مدل کار هم ساخته می شود و تنوع از بین می رود در صورتی که گروه های مختلف می توانند کارهایی متعددی در ژانرهای مختلفی بسازند.
 
دانا: در حوزه استند آپ کمدی، گاها با افرادی روبرو می شویم که تنها جک و خاطره تعریف می کنند و  بهتر است بگوییم این کار را با لودگی اشتباه گرفته اند و اتفاقا از این راه به شهرت و ثروت خوبی هم رسیده اند، نظرتان در خصوص این افراد چیست؟
کربلایی زاده: در همه کارها یک مدت هیجانی به وجود می آید که خیلی ها سعی می کنند آن را تجربه کنند، با گذشت زمان متوجه می شویم که چه کسانی هنرمند بودند و استندآپ اجرا کردند و چه کسانی غیر از این بودند.
استند آپ کمدی یعنی نقد و بررسی رفتارهای اجتماعی و سیاسی با استفاده از مجری گری، طنازی و بداهه پردازی است، یعنی آن شخص که استندآپ کمدی اجرا می کند این توانایی ها و این نگاه ها را داشته باشد و علاوه بر خنداندن، آدم ها را دچار اندیشیدن کند. بعد از نشستن گرد وغبار سره از ناسره تشخیص داده می شود و همه می فهمند که چه کسانی استندآپ کمدی انجام می دهند.
 
 

 
دانا: به نظر می رسد اوضاع خوبی در نمایشنامه نویسی نداشته باشیم.
کربلایی زاده: بله؛ وضعیت خوبی نیست، چون که نمایشنامه نویسان خوبمان به دلیل مدیریت ناسالم الان در خانه هایشان در انزوا به سر می برند، مدیران باید این نویسنده ها را دعوت به کار کنند و به آنها بگویند که خیالشان راحت باشد وقتی که اثری را می نویسند از آنها حمایت می شود که کار آن ها به مرحله اجرا برسد. از نظر مالی هم در وضعیت خوبی به سر نمی برند و همین موضوع باعث می شود که آثار خوب تولید نشود یا کمتر کار خوبی ببینیم.
وقتی به این نمایشنامه نویسان برترمان بها داده شود، همین ها تجربیاتشان را به جوان تر ها هم انتقال می دهند و نمایشنامه نویسان دیگری تربیت می کنند؛ ما نویسندگانی داریم که از بسیاری از نمایشنامه نویسان خوب خارجی هم بهتر هستند اما چون مورد توجه مدیران و مسئولان قرار نمی گیرند اصلا دیده نمی شوند.
 
تئاتر خیابانی حلقه اتصال مردم به هنر است
دانا: شاید به بهانه های زیادی از جمله قیمت بالای بلیط تئاتر تا خاص بودن محتوای برخی از آن ها، در این سال ها مردم ارتباط کمتری با این حوزه داشته اند؛ ولی شاید تئاتر خیابانی بتواند این فاصله را پر کند و جانی دوباره به کالبد تئاتر بدمد. 
کربلایی زاده: تئاتر خیابانی بی ریاترین و بی آلایش ترین شکل ارتباطی هنر نمایش با مردم است، یعنی شما بدون هیچ قید و بندی هنرتان را در اختیار تماشاگر قرار می دهید، چه چیزی جذاب تر از این است، ما شعار می دهیم که هنر برای همه است، به نظر من تئاتر خیابانی حلقه اتصال هنر با مردم است، تئاتر خیابانی با کیفیت خوب می تواند حتی مردمی را که چندان با تئاتر آشنایی ندارند را با تئاتر آشنا کند که دقیقا همان ها مخاطب خاص تئاتر شوند.
متاسفانه مسئولان به این هنر به دید حلقه اتصال نگاه نمی کنند، خیلی از هنرمندان ما هنوز به نمایش خیابانی به شکل یک بچه بی سرپرست نگاه می کنند در صورتی که خودشان قبلا تئاتر خیابانی کار کرده اند، نمایش خیابانی برای برخی از مسئولان و هنرمندان مانند بچه های کار می ماند.
  https://www.asrehamoon.ir/vdcb58b8arhbffp.uiur.html
نام شما
آدرس ايميل شما