سیاه نمایی جنگ تحمیلی به بهانه تبلیغات هاشمی

به گزارش عصر هامون؛ سایت های وابسته به جریان اصلاحات در سطح گسترده ای به تحریف اقدامات هاشمی در تاریخ انقلاب اسلامی روی آوردند.
دریکی از این اقدامات به قطعنامه ۵۹۸ که امام آن را نوشیدن جام زهر عنوان نمودند، اشاره شده است.
در این نوشتار آمده است: «مدیریت هاشمی جبهه های جنگ را متحول نمود و امام از این وضعیت بسیار راضی بودند احمد آقا تلفنی صحبت کرد و گفت امام از مجموع حوادث قطعنامه و بعد از آن خیلی خوشحالند و می‌گویند هدایتی الهی در کار است که کارها این گونه خوب پیش می‌رو».
همچنین در این دسته نوشتارها تلاش شده است با سیاه نمایی اوضاع ایران در اواخر جنگ اقدامات هاشمی را مقابل عملکرد امام نشان داده و مدیریت او را فراتر از اندیشه امام قرار دهند.
نمونه هایی از سیاه نمایی دوران جنگ که در این نوشتار آمده است: «سال ۱۳۶۷ ارتش مجهز عراق با کمک آمریکا و دول عرب از جنوب و غرب نیروهای ایرانی را مورد حمله قرار داده و ضمن تصرف شهر فاو در مدت ۳۶ ساعت، شهرهای خرمشهر و آبادان را محاصره و تا نزدیکی شهر اهواز پیشروی نموده بودند در محور غرب نیز ارتش عراق پیشروی زیادی نموده و شهر مهران به تصرف دشمن درآمدپیشروی های دشمن ادامه داشت و هواپیماهای عراقی شهرهای مختلف و مراکز اقتصادی و زیر بنایی کشور را بمب باران می کردند شهرهای تهران، اصفهلن، شیراز، دزفول، اهواز، کرمانشاه و... زیر حملات موشکی دشمن قرار گرفت. نیروهای نظامی ایران از نظر تجهیزات و تعداد نیرو دچار کمبود شده و با وجود تاکید اما بر حضور مردم در جبهه ها ما از نظر نیروی انسانی در وضعیت مناسبی قرار نداشتیم در چنین شرایط وخیم و نگران کننده ای که مدیریت جنگ دچار مشکل و تزلزل گردیده بود ».
درواقع داستان حقیقی قطعنامه حکایت از هراس عراق از ادامه جنگ و قدرت ایران در انهدام استکبار جهانی بود.
قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت یکی از قطعنامه‌های شورای امنیت است که در ۲۹ تیر ۱۳۶۶، برای پایان دادن به جنگ ایران و عراق صادر شد. این قطعنامه از نظر کمی و تعداد واژه‌های به کار گرفته شده مفصل‌ترین و از نظر محتوا اساسی‌ترین و از نظر ضمانت اجرا قوی‌ترین قطعنامه شورای امنیت در مورد این جنگ بوده است. این قطعنامه بلافاصله از سوی عراق پذیرفته شد، ولی بعد از گذشت یک سال و هفت روز در ۲۷ تیر ۱۳۶۷ از سوی ایران پذیرفته شد و رهبر کبیر انقلاب در ۲۹ تیر ۱۳۶۷ پیامی دربارهٔ پذیرش قطعنامه منتشر کرد که به نوشیدن جام زهرمعروف شد. پذیرش این قطعنامه هرچند به معنای پذیرش آتش‌بس از سوی ایران بود، ولی عراق به حملات خود ادامه داد و مجدداً داخل خاک ایران شد تا نقاط مهمی از جمله خرمشهر را به دست بیاورد تا با وضع بهتری در مذاکرات حضور داشته باشد، اما موفقیتی بدست نیاورد و نهایتاً جنگ در ۲۹ مرداد ۱۳۶۷ پایان یافت.
در حالی عوامل تبلیغات هاشمی اواخر جنگ تحمیلی را به نفع عراق مصادره می کنند که حتی کارشناسان غربی پیروزیهای بزرگ و استراتژیک ایران در جبهه های جنگ بویژه در دو عملیات والفجر ۸ و کربلای ۵ را از علت های پایان جنگ عنوان نموده اند.
آنچه از مستندات و شواهد پیرامون قطعنامه ۵۹۸ وجود دارد حاکی از نارضایتی و ناراحتی شدید امام از اصرار هاشمی بر امضای قطعنامه است چنانکه در خاطره ای از دختر امام(زهرا مصطفوی) نقل شده است هنگامی که ایشان با امام پیرامون قطعنامه سخن گفته است، امام خمینی از شدت ناراحتی دو دست را برچشمان گذاشته و پاسخی ندادند.
رفسنجانی با دیدار با دانشجویان(فیلم تبلیغاتی انتخابات ۸۴) به سوال یکی از آنان در مورد قطعنامه اینطور پاسخ داد:
« ...آن زمان چون شعارهایی همچون جنگ جنگ تا پیروزی مطرح بود کسی جرأت نمی¬کرد از خاتمه جنگ حرف بزند. نظر بنده این بود که در خاک عراق به پیروزی مشعشعی دست یابیم و سپس جنگ را تمام کنیم که بدون اطلاع به امام در جلسه ای با فرماندهان مطرح کردم که همگی مخالف بودند. بنده در ختم جنگ مؤثر بودم... »
حال چند سوال کلیدی از رفسنجانی مطرح است:
۱- آقای رفسنجانی بدون هماهنگی با حضرت امام اقدام در میان گذاشتن مسألة خاتمه جنگ با فرماندهان نمود؟
این سوال بدلیل آن بسیار حائض اهمیت است که، در آن ایام وی جانشین فرماندهی کلی قوا بود، که از حیث توان تصمیم گیری در مرتبه ای پایین تر است. حال چرا ایشان بدون دریافت نظر حضرت امام اقدام به ارائه این نظر به فرماندهان نموده است، جای تفکر و بررسی دقیق دارد.
۲- کلام حضرت امام و مقام معظم رهبری در مورد قطعنامة ۵۹۸، که فرموده اند در آینده حرف¬های ناگفته ای از جنگ تحمیلی روشن می¬شود در مورد چیست؟
امام راحل در اعلام قطعنامه بر نکاتی که فعلاً از گفتنشان صرف نظر کردند، اشاره نمودند و همچنین مقام معظم رهبری نیز در بیانات خود اشاراتی نسبت به ناگفته¬ها و پس پردة جنگ داشته¬اند که این موارد جز تحمیل قطعنامه به امام راحل چیز دیگری نمی¬تواند باشد.
۳- آقای رفسنجانی که ادعای حضور در عرصه¬های مختلف انقلاب را دارد، آیا متوجه ادبیات متفاوت امام عزیز در پذیرفتن قطعنامه نشده است؟ و یا شده است و...
به هرحال آنچه عیان است، اسناد تحمیل پذیرفتن قطعنامه به امام است. اسنادی که هر تحلیل¬گر و حتی مورخی را به این نتیجه می¬رساند که این فرآیند رخ داده است. چرایی و چگونگی رخداد به دلیل گذشت زمان از اهمیت کمتری برخوردار است و اما آنچه مهم است، خروج از ولایت برای ستون¬های انقلاب است، که با توجه به اسناد فوق سابقة قبلی نیز دارند. این خروج از اصل نظام و انقلاب می¬تواند در زمان فعلی نیز رخ دهد و به گونه ای دیگر بروز کند، که این خود خطری بالقوه برای سلامت سیاسی شخص یا اشخاص مذکور است.
انتهای پیام/5696 https://www.asrehamoon.ir/vdcakonm149ne.5k4.html