خانم رضایی ادامه می دهد:از نظرمن معلولیت،محرومیت نیست وانسان با امید می تواند تمام معلولیت ها را کنار زده وبرای رسیدن به خواسته هایش تلاش کند.
وی بیان کرد:دوران تحصیل را همانند سایردانش آموزان درمدارس عادی گذراندم وموفقیت من با وجود نابینایی الگوی خوبی برای سایردانش آموزان بود.در دوران تحصیل درس هایم را به صورت صوتی می خواندم واز آنجایی که برادرم با من هم مقطع بود در درس ها به من کمک می کرد.
وی ادامه داد:در واقع خانواده من نقش زیادی در ایجاد امید و انگیزه در من،برای ادامه تحصیل داشتند .آنها از هیچ تلاشی برای مداوای من فروگذار نکردند وحتی من را برای مداوا به کشورهای همسایه بردند و معلولیت من از نابینایی مطلق به نابینایی قانونی تبدیل شد و به خاطر تلاش های آنهاست که اکنون اجسام را در فاصله یک متری تشخیص می دهم.
آسیه می گوید:همه کارهای منزل را خودم انجام میدهم و درساعات بی کاری به مطالعه می پردازم.در واقع پدر ومادرم نور امید را درقلبم روشن کردند و حمایت های آنان باعث صبوری وموفقیت های من شد و من درسال ۹۳ توانستم با رتبه۷هزار وارد دانشگاه شده و در رشته تاریخ دانشگاه سیستان وبلوچستان ادامه تحصیل دهم
انتهای پیام/4382