تاریخ انتشار :يکشنبه ۱۱ مرداد ۱۳۹۴ ساعت ۱۱:۵۹
استاد شیر محمد اسپندار تنها دونلی نواز ایران که از تابعیت فرانسه گذشته است هم اکنون مورد بی توجهی قرار دارد و روزگار به سختی می گذراند.
تنها اسطوره دونلی نوازی ایران در گذر فراموشی
تنها اسطوره دونلی نوازی ایران در گذر فراموشی
به گزارش سرویس اجتماعی عصرهامون به نقل از پهره، خطه سیستان و بلوچستان همچون بوم نقاشی هزار رنگی است که هر نقشش با نمایش یک پدیده زیبا و چشم نوازش دنیایی از اصالت و تعهد را روایت می کند. یکی از این نقش های خوش رنگ این بوم رنگارنگ در خطه بلوچستان در بخش بمپور شهرستان ایرانشهر است که علاوه بر چشم ها؛ نوای دلنشینش گوش ها را نیز می نوازد.

شیر محمد اسپندار تنهای دونلی نواز مطرح جهان که زمانی در بازار شلوغ توجهات مردم و مسئولین خوش می درخشید اما حالا با بی محلی همین مردم و مسئولین در سن کهولت و پیری روزگار فراموشی خود را سپری می کند.

هنر دو نی زدن معروف به دونلی؛ یک هنر منحصر بفرد به این گنجینه پیر و سالخورده بلوچستان است که سال های زیادی را با تلاش و پشتکار در کشورهای دور و نزدیک برای رونق و شکوفایی این هنر صرف کرده است.

تنها دونلی نواز مطرح جهان با مناعت طبع و روحیه خارج از قید و بند کلاس گذاشتن های امروزی برخی از صاحبان سبک در یک گفتگو گرم و صمیمی به خبرنگار ما گفت: دونلی برای من یک هنر بسیار شیرین است و هنگامی که دو نلی را بر روی لبانم می گذارم خدا را بارها برای صدای دلنشینی که از توانایی خاص من برمی خیزد می ستایم.

اسپندار ادامه داد: در طول زندگی هنری ام موفق به کسب دکترای افتخاری موسیقی سنتی از کشور فرانسه و دیپلم افتخار نوازندگی در ایران شده ام. تندیس و نخستین دونلی من در موزه تهران به یادگار گذاشته شده است.

وی تصریح کرد: چند سال قبل دولت فرانسه از من خواست تا تابع آن کشور شوم و حاضر شدند تا علاوه بر من، تمام اعضا خانواده ام را نیز مشغول به کار کنند اما من با اقتدار تمام گفتم که ذره ای از خاک میهن عزیزم را با هیچ چیز عوض نمی کنم، و این یک حقیقت است که خاک ایران را به ثروت جهان نمی دهم.

اسپندار با ابراز عشق و علاقه به زادگاه مادری خود گفت: بمپور زادگاه محبوب من است و هیچ جای دنیا را با اینجا عوض نخواهم کرد و دوست دارم در همین مکان چشم از جهان فرو بندم.

وی با ابراز تأسف از فراموشی این هنر بومی و کم نظیر تصریح کرد: سال ها برای بدست آوردن این هنر در کشورهای هند و پاکستان تعلیم دیده ام بطوری که در این هنر به یک پدیده صاحب سبک؛ معروف شدم.

وی گفت: پس از یادگیری و تسلط به هنر دو نلی به کشورم ایران بازگشتم و با مشاهده استقبال مردم عزیز کشورم در همایش ها و برنامه هایی که دعوت می شدم اشک شوق در چشمانم حلقه می زد و این خود به عنوان بزرگترین انگیزه من، برای فراگیر کردن این هنر نو در بین نسل جدید بود که متأسفانه حالا پس از چند سال که شاگردانم را می بینم ؛ با مشاهده بی توجهی ها کم کم در حال دلسردی و رها کردن این هنر هستند.

اسپندار با اشاره به میزان مقرری کمتر از ۲۰۰ هزار تومان؛ گفت: زادگاهم خطه مهربان بمپور شهرستان ایرانشهر است که در این آخر عمر با نداشتن هزینه کافی برای تأمین معاش ساده و روستایی خود مجبورم با این سن بالا کشاورزی کنم که البته خدای خود را بارها شکر می کنم.

وی گفت: از من که گذشت؛ عمر دونلی نوازی من با بالا رفتن سنم روزهای آخر خود را سپری می کند اما امیدوارم چند شاگردی که از من تعلیم های تخصصی را آموزش دیده اند با حمایت ارگان های مربوطه بتوانند این هنر بومی بلوچستان را برای همیشه احیا و زنده نگه دارند.

اسپندار در پایان افزود: من به کشورم ایران و مردم هنردوستش عشق می ورزم و برای تمام محبت هایی که در این سالها به من داشته اند سپاسگزارم .

انتهای پیام/4382

 

 
 
https://www.asrehamoon.ir/vdcfm1de.w6dyvagiiw.html
منبع : سایت پهره
نام شما
آدرس ايميل شما