به گزارش سرویس اجتماعی
عصرهامون به نقل از
زاهدانه، باز تکه های ابر سیاه در دل آسمان، می خواهند حکایت تلخی را بسرایند، نوری بر دستان مدینه تشییع می شود. اینک امام علم و دیانت و سراینده سرود زیبای خدا پرستی، به سوی معبود می شتابد و فرزند دیگری از خاندان آل عبا و عالم دین خدا زهر تلخ دسیسه های پلیدان را می نوشد، او امام همه خوبی ها و خانه همه دانش ها، امام جعفر صادق(ع) است.
حضرت امام جعفر صادق (ع) رئيس مذهب جعفرى در هفدهم ربیع الاول سال 83 هجرى چشم به جهان گشود . این امام همام مانند پدران بزرگوار خود در كليه صفات نيكو و سجاياى اخلاقى سرآمد روزگار بود .
وی داراى قلبى روشن به نور الهى و در احسان و انفاق به نيازمندان مانند اجداد خود بود همچنین داراى حكمت، علم وسيع، نفوذ كلام و قدرت بيان بود. با كمال تواضع و در عين حال با نهايت مناعت طبع كارهاى خود را شخصا انجام مىداد ، و در برابر آفتاب سوزان حجاز بيل به دست گرفته ، در مزرعه خود كشاورزى مىكرد و مىفرمود " اگر در اين حال پروردگار خود را ملاقات كنم خوشوقت خواهم بود ، زيرا به كد يمين و عرق جبين آذوقه و معيشت خود و خانوادهام را تأمين مىنمايم" .
آری! زمین دیگر بزرگی آن همه عظمت را در این مقام راستین تاب نمیآورد، آخرین لحظهها از زیستن این امام به روی خاک، از صفحه زمان عبور میکرد که زمزمهای عارفانه از زبانی که همواره معطر به ذکر خدا بود، اهالی خانه را به خویش فراخواند. ساعتی دیگر، خانه پر شد از دوستان و آشنایانی که همه حواس خودشان را به شنیدن سخن امام آورده بودند و امامی که همه توان خود را در بیان این جمله ریخت: «شفاعت ما شامل حال کسی که به نماز بیاعتنا باشد، نخواهد شد... .»
امام جعفر صادق(ع) پيشوای ششم مسلمانان، درچنین روزی به دست خليفه عباسی، منصور دوانيقی مسموم و در مدينه به شهادت رسيد و انوار صداقت از زمینی که هیچ گاه خالی از حجت نبوده و نخواهد بود، بزرگی بار سفر بست که سکوتش، فریاد دانایی بود و سخنش، باران حکمت. معرفت، هرگز با کلامش فاصلهای نداشت.
در ميان امامان معصوم(ع)، برای هيچ كدام همانند امام صادق(ع) فرصت و شرايط مساعدی پيش نيامد تا بتوانند در سطح وسيع به انقلاب فرهنگی بپردازند و با تشريح فرهنگ غنی و پر مايه اسلام، بر گسترش اين دين آسمانی بيفزايند. ولی برای امام صادق(ع) اين فرصت، در گير و دار كشمكش ها و رودرويى بنی اميه و بنی عباس و جنگ قدرت به دست آمد. آن بزرگمرد علم و عمل از اين فرصت استفاده كامل كرد و اسلام و فقهِ آن را از ديدگاه ائمه اهل بيت(ع) معرفی نمود و با تربيت شاگردان بسيار و برجسته، حيات تازه ای به اسلام و مسلمانان بخشيد و فرهنگ ناب تشيّع را كه از متن اسلام محمدی و علوی نشأت گرفته بود به جهانيان عرصه كرد.
کارشناس مذهبی سیستان و بلوچستان در گفت و گو با خبرنگار
زاهدانه با بیان اینکه امام صادق (ع) در روز نهم یا هفدهم ربیع الأول سال صد و هشتاد و سه هجری در مدینه به دنیا آمد، اظهار داشت: دوران امام صادق(ع) به لحاظ فرهنگى از اهمیت خاصی برخوردار است زیرا در این دوران با ورود اندیشه های نو و تفسیر های مختلف از اصول و عقاید اسلامی در جامعه فرقه های متنوع اسلامی به وجود آمده بود.
حجت الاسلام شهری نژاد افزود: در آن دوران ایشان به عنوان رييس مذهب جعفری حوزه علميه اسلامی در سطح عميق و وسيع تشكيل داد و علوم اسلامی را تدريس می کرد.
وی گفت: در زمانی که شبهات زیادی در جامعه مطرح بود و انشعابات مذهبی و فرقههای گوناگونی ایجاد شد، امام(ع) در شرایط حساس تاریخی باید گوهر دین را از گزند هر گونه شبه هایی حفظ میکردند و در عین حال باید مانع ایجاد تفرقه در جامعه اسلامی میشد، لذا تربیت شاگردان و پاسخگویی علمی به شبهات را به عنوان راهکاری برای حفظ گوهر دین و همچنین جلوگیری از ظهور تفرقه برگزیدند.
امام جماعت مسجد قائم(عج) بیان کرد: امام صادق (ع) در روزگار خود از دانشمندان به نام اسلامی به شمار می رفت به گونه ای که نه فقط مسلمانان بلکه پیروان دیگر ادیان مانند یهودی و مسیحی از محضر وی بهره برده و جواب سوالات خود را از ایشان مطالبه می کردند.
حجت الاسلام شهری نژاد یکی ازعلل نامگذاری این امام را به عنوان رئیس مکتب جعفری، ناشر علوم بودن عنوان کرد و گفت: ایشان ناشر علوم اهل بیت (ع) بودند یعنی خیلی وسیعتر از هر امامی روایت از ایشان نقل شده از طرفی چون امام صادق(ع) شاگردان بسیاری تربیت کردند بر همین اساس میتوان گفت که اندیشه شیعه و مذهب جعفری توسط ایشان توسعه و نشر پیدا کرد.
وی در پایان با اشاره به اینکه حوزه علمیه یکی از ثمرات تلاشهای عملی امام صادق (ع) است، افزود: بدون تردید حوزه تمام و کمال مدیون فعالیتهای امام صادق (ع) است و امروز بعد از گذشت قرن ها در حوزه های علمیه همان مطالبی که از ایشان توسط شاگردان برجستهشان به دست ما رسیده است، تدریش می شود.
سخن پایانی:
آری! این امام با بیانی که مبارک به سپاس و ستایش خداوند بود، رفت، اما در جذبه بلاغت آن همه راستی، بنای مکتبی را پایه ریزی کرد که از خشت خشت آن، نوای هدایت انسان به گوش می رسد و از واژه واژه کتاب آن، انوار صداقت برون می تراود.
انتهای پیام/4382