نگاهی به ریزش دومینو وار مربیان لیگ برتری

بدون شک اگر درباره تغییرات متوالی روی نیمکت تیم‌ها از مدیران باشگاه‌ها توضیح خواسته شود، آنها هزینه‌های زیادی را که باشگاه پرداخت کرده‌اند، به عنوان نخستین مقوله مطرح می‌کنند، این امر باعث می‌شود یک مدیر نتواند سرمربیخود را حفظ کند.

شرایطی در تیم‌هایی که دست به تغییر کادر فنی خود می‌زنند، با یکدیگر متفاوت است، این روش با کسب چند نتیجه ضعیف همراه می‌شود، بلافاصله مربیان را عوض می‌کنند، یک مجموعه همواره تاکید بر این است که تیم بیرونی باید قوی‌تر از تیم درون باشد که در مواقع بحرانی با فشار عوامل بیرونی دست به تغییر کادر فنی بزنند.

در قرارداد مربیان ضمانت اجرایی وجود ندارد و قرارداد حرفه‌ای مرسوم کشورهای صاحب فوتبال در ایران بسته نمی‌شود و همین عامل باعث می‌شود که مربیان فوتبال نتوانند به خوبی از جایگاه و موقعیت خود دفاع کنند، به این ترتیب مربیان تیم‌های لیگ برتری با چند نتیجه ضعیف سپر بلای باشگاه‌ها می‌شوند و اغلب کار خود را از دست می‌دهند.

شاید یکی از مهمترین دلایل این تغییرات مربیان در ایران تکیه فوتبال ما بر دولتی بودن است. همه بخش‌های این فوتبال دولتی با تغییر یک مدیر مانند دومینو دستخوش تغییر می‌شود.

به نظر کارشناسان؛ فوتبال دولتی باید به سمت خصوصی‌سازی پیش برود تا این ثبات مدیریت در بخش خصوصی آرامش را به فوتبال بحران‌زده بازگرداند.

مقایسه باشگاه‌های معتبر اروپایی مانند منچستریونایتد با باشگاه‌های داخلی نشان می‌دهد که در دوره 27 ساله "سرمت بازبی" و دوره 24 ساله "سر الکس فرگوسن" که مورد اول بازیکنان مطرحی همچون دنیس لاو، جورج بست و سر بابی چارلتون را به فوتبال انگلیس معرفی کرد، دوره فرگوسن که از سال 1986 آغاز شد تا سال 1991 یک تیم معمولی بود و به سبب اعتماد به سرمربی وقت خود سال 1992قهرمان جام حذفی را کسب کرد.

این مربی فراموش نشدنی حدفاصل سال‌های 92 تا 99 جام خاصی کسب نکرد، اما به دلیل اعتماد مدیران منچستر به این مربی در جام باشگاه‌های اروپا 1999 همان تیم سال 91 به کسب قهرمانی این جام رسید، این تیم به بچه‌های کلاس 92 شهرت دارد که الکس فرگوسن با این بازیکنان به 27 جام مختلف رسید، اما در تیم‌های داخلی برای نمونه پرسپولیس در سال‌های اخیر تنها دو قهرمانی جام حذفی و یک قهرمانی لیگ برتر را کسب کرده است و سابقه بازیکنان فعلی این تیم معدود به انگشتان یک دست می‌رسد.