از سال ۷۲ تاکنون هیچ یک از بسترهای اولیه یک منطقه آزاد تجاری از جمله فرودگاه بین المللی، اسکله، راه آهن، جاده مناسب و بسترهای لازم برای صادرات، واردات، زیرساختها اولیه از جمله آب برخوردار نیست.
علی رغم گذشت دو دهه از تاسیس منطقه آزاد فرودگاه در اجاره نیروی هوایی ارتش است، اسکله بیرون از محدوده منطقه آزاد و زیر نظر کشتیرانی فعالیت می کند، ریل آهن هنوز ایجاد نشده، اسکله چابهار در فاز یک قرار دارد و این موارد همه حکایت از رشد لاک پشتی این بندر در کنار رقبای اصلیش از جمله بندر گوادر و کراچی پاکستان است.
پس از عدم توسعه این بندر توجه کشورهای اروپایی به بندر گوادر و کراچی جلب شد و به لطف بی ثباتی این کشور و مشکلات پیش روی با هندوستان و نزدیکی کراچی با این کشور و کشته شدن مهندسان چینی در بندر گوادر دوباره توجه به چابهار معطوف شده است.
کشورهای محصور در خشکی آسیای میانه و افغانستان از بازارهای بسیار بکر دیگری است که چشمشان به توسعه اسکله چابهار دوخته شده است.
حال باید دید آیا دولت از این فرصت استثنایی برای ترانزیت کالا استفاده می کند یا بندر چابهار تبدیل به بندری وارداتی خواهد شد