اگر درصدي احتمال ميدادم افرادي كه حقير را ميشناسند متن ذيل را از دريچه تملقگويي تفسير ميكنند، هرگز به تحرير آن اقدام نميكردم. اما اداي دين به يك سرباز، دغدغهاي بود كه اين قلم را به رقص آورد و احساس كردم سكوت به مثابه جفا نسبت به سربازي است كه قبلاً به ناحق مورد جفا قرار گرفته است.