دختر پسر نما

«از 11 سالگی تحمل سختی های زندگی برایم عادت شده است. مادرم با عقد موقت با پدرم ازدواج کرده بود و من حاصل این ازدواج بودم. به همین دلیل بعد از مرگ مادرم هیچ کس در منزل پذیرای من نبود. پدر و نامادری به جای نگهداری از کودکی 11 ساله، مرا در خیابان های شهر برای جست و جوی سرنوشتم رها کردند و من که هیچ درک درستی از شرایط نداشتم روزها در خیابان ها پرسه می زدم و شب ها در پارک ها و سایر اماکن عمومی می خوابیدم. کم کم با مردها و پسرهای کارتن خواب زندگی نامعلوم خود را شروع کردم و به دلیل ترس از تعرض، ظاهر خودم را شبیه پسرها نشان می دادم. حشر و نشر بین جماعت مرا از همان ابتدای نوجوانی به ورطه اعتیاد کشید و من هر روز بیشتر فرو می رفتم و مواد مخدر گوناگونی را مصرف می کردم. روزها به همین شکل می گذشت تا این که روزی نیروی انتظامی همه ما را دستگیر کرد. من در میان تعداد زیادی مرد و پسر معتاد کارتن خواب سعی در حفظ ظاهر داشتم تا اینکه مشخص شد من دخترم. مرا از بین آن ها جدا کردند و به بهزیستی انتقال دادند. زندگی در خیابان ها مرا از هر چارچوبی بیزار کرده بود به همین دلیل از آنجا فرار کردم تا دوباره از تنهایی و بی کسی به شلوغی خیابان ها پناه بیاورم اما باز دستگیر شدم و به بهزیستی شهرستانی دیگر منتقل شدم. با فرار مجدد از آنجا دوباره پس از دستگیری در نهایت در بهزیستی مشهد آرام گرفتم و مدتی از تمام مشکلات دور بودم. نه از اعتیاد خبری بود و نه از فرار و خوابیدن در هر خرابه ای. روزها به سرعت سپری شد تا به سن ترخیص رسیدم. با ساکی از لباس و کوله پشتی بر پشت ترخیص شدم و به زاهدان برگشتم.اما هیچ کس منتظر من نبود. هر چند روزی را در منزل یک نفر می گذراندم و همین وضعیت بی سروسامان باعث شد تا مجدد به اعتیاد روی بیاورم. در این بین به دلیل سوء استفاده دیگران مشکلات جدیدی پیش رویم قرار گرفت. اکنون هم باردار هستم و هم از اعتیاد رنج می برم. نمی دانم در این سراشیبی سقوط چگونه بتوانم کودک بی پناهی را نگهداری کنم که هیچ حامی و مدافعی ندارد. من که حتی توانایی خرید یک قرص نان را ندارم چه طور از پس هزینه های یک انسان دیگر برآیم».

«شهیدی» درباره این پرونده معتقد است: ناآگاهی از فرزندپروری و شیوه های درست تربیت کودکان سبب می شود پدر و مادرها فقط نقش اساسی را در آوردن کودک به این دنیای بزرگ داشته باشند و طفل مانند علفی هرز قد بکشد و بدون هیچ گونه مهارت کافی وارد جامعه شود. پدر و مادرها اگر با آگاهی و درایت اقدام به فرزندآوری و پرورش آنها نمایند و برای این امر آموزش ببینند بسیاری از بزه ها از جامعه رخت بر می بندد و جامعه ای سالم تر و امن تر خواهیم داشت و این آموزش باید در تمامی سطوح جامعه ارائه شود تا مردم در هر شرایط و موقعیتی به اصول درست فرزند پروری آگاه شده و بتوانند در اعتلای جامعه نقش مهم و مثمر ثمر خویش را ایفا کنند.