تاملی در باب شباهت های اجرای دو مجری مشهور تلویزیونی در ایام ماه رمضان نگارنده را واداشت تا در حد توان به این موضوع بپردازد.
تاریخ انتشار :يکشنبه ۷ تير ۱۳۹۴ ساعت ۱۳:۴۱
۱- نمی دانم این خط خبری را چرا عده ای در برخی سایت های خبری حزب الله پر رنگ می کنند که فلان مجری سابق تلویزیون برای برگشت به سیما دارد علیخانی و ماه عسلش را تخریب می کند و الخ. فرضا که اینگونه باشد، حال چه اتفاقی می افتد؟ چه اتفاقی باید می افتاده که نیافتاده؟ یا به عکس؟ آیا اصلا اینگونه گارد گرفتن و دفاع از یکی از این دو شخصیت که نهایتا به نظر می رسد از یک مشرب فکری رسانه ای تغذیه می شوند کار عاقلانه ای است؟
۲- حضور فرزاد حسنی در سالهای ابتدایی دهه ی هشتاد در سیما با برنامه ی کوله پوشتی به یک معنا همراه شد با ارائه ی سبک خاصی از اجرا. مجری تلویزیونی اصولا باید توانایی گرداندن و هدایت مباحثه را در فضای رسانه ی ملی داشته باشد.
اما پس از حضور حسنی شاید عنصری بسیار خاص به این توانایی مدیریت افزوده شد و آن پر رویی و اعتماد به نفس کاذب مجری بود. فاکتورهایی مانند اینکه مجری بتواند به راحتی به میهمان های برنامه حمله کند خود را در موضع قدرت قرار دهد و گاهی به نوعی توهین کند و با پر رویی هر چه تمام تر به عواقب صحبت های خود نیاندیشد عملا به فضای رسانه ای تزریق شد.
۳- اولین بار که علیخانی در قابی در تلویزیون دیده شد احتمالا بر می گردد به همان برنامه ی «جزرو مدی » که حسنی از قسمت ششم یا هفتم به بعدش به دلیل پاره ای از مشکلات نتوانست سکان اجرای آن را به عهده بگیرد- سال ۸۴-. علیخانی تکیه بر جای حسنی زد و به مرور شباهت های اجرای این دو بیش از پیش به هم نمایان شد.
۴- اشکال عمده ای که به این نوع اجرا وارد است به همان اعتماد به نفس کاذب و پررویی زیادی که گاهی به بی شرمی شباهت پیدا می کند باز می گردد.علیخانی یا حسنی یا هر کس دیگری از این سبک استفاده کند ناخودآگاه مجبور به شکستن حریم هایی خواهد شد که گاها ضربات جبران ناپذیری به فرهنگ جامعه وارد می کند.
شاهد مثال این گفته را می توان یکی از برنامه های امسال ماه عسل در نظر گرفت که در آن جوانی روی آنتن از دختری که اتفاقا هر دو در بهزیستی با یکدیگرآشنا بوده اند خواستگاری می کند. تا اینجای قضیه شاید نتوان اشکال خاصی به موضوع گرفت.
اما کمی بعد علیخانی با جسارتی عجیب به دنبال تلفن میگردد و پس از برقراری تماس با دختر مذکور شروع می کند با او از علاقه اش به پسر قصه و مثبت بودن جوابش و امثال آن سخن می گوید. که این هر دو انگار فرسنگ ها با فرهنگ ایرانی اسلامی ما فاصله دارد. اما علیخانی آنقدر محکم این کار را انجام می دهد که بعضا اصلا متوجه جسارت بی مهابای آقای مجری نمی شوند.
۵- از طرف دیگر این سبک از اجرا فارغ از این که خود سم مهلکی بر پیکره ی اجتماع می تواند وارد کند و باعث رواج نوعی شکسته شدن حریم ها خواهد شد، یک تناقض بزرگ را هم به طور خاص در مورد این برنامه شامل می شود.
این تناقضش را اینگونه می توان توضیح داد که مخاطبی که در طول یک روز روزه داری به اندازه ی کافی خستگی دارد و دیگر به دنبال هیجان نیست و بایستی بیش از هر چیز در فضایی آرام آماده ی لحظات افطار شود دیگر آماده ی یک برنامه ی پر جنب و جوش نیست. اما آنچه که اجرای انرژیک علیخانی و امثال او از افراد می گیرد دقیقا همین آرامش است. حتی با وجود اینکه انتخاب موضوع در برنامه با دقت نسبتا خوبی انجام می شود اما اجرای نچسب علیخانی به این فضای بعضا آرام مجموعه ای باز نا آرام را به ارمغان می آورد.
انتهای پیام/4382 https://www.asrehamoon.ir/vdcdnn09.yt0nf6a22y.html
asrehamoon.ir/vdcdnn09.yt0nf6a22y.html
منبع : پایگاه خبری تحلیلی مطالبه گر
