تحمل دمای بیش از 40 درجه زیر سقف محرومیت/ هیچ؛ سهم دانش آموزان کپرنشین چابهاری از امکانات آموزشی

به گزارش عصرهامون، در حالی موضوع مدارس کپری و یا مدارس بدون تجهیزات و با امکانات فرسوده در مناطق روستایی به عنوان یک معضل در کشور مطرح است که کمبود فضاهای آموزشی و نبود مدارس مناسب به یک معضل در جنوب سیستان و بلوچستان دامن زده است.
در این راستا اگر چه خیرین و جهادگران برای ساخت مدرسه در کنار مسئولان هستند اما هنوز هم برخی از دانش آموزان در مناطق محروم در مدارسی درس می خوانند که نه دیوار دارد، نه سقف و نه حتی نیمکتی که بر روی آن بنشینند و دفتری باز کنند.
این مدارس همچنان با همان تعداد اندک دانش‌آموزانی که هنوز از چرخه تحصیل خارج نشده‌اند و با همه فقر و محرومیت و دشواری‌هایشان تحصیل می‌کنند دایر است مدارسی که نه امنیت، نه بنایی مستحکم، نه فضایی سالم و شاد برای انگیزه ادامه تحصیل و نه وضعیت بهداشتی مناسب برای حضور دانش‌آموزان دارند.

مدارسی که جان می‌گیرند
صفحات تاریخ را که ورق بزنیم شهریور ماه سال 95 بود که "فریبا چاردیواری" کودک چابهاری که برای گرفتن کتاب‌های درسی خود به مدرسه رفت، زیر آوار دیوار فرسوده مدرسه گرفتار شد و جان باخت. پس از این اتفاق، پدر این کودک از وضعیت ایمنی مدارس این شهر انتقاد کرده و خواستار رسیدگی و ایمن‌سازی آنها شد.
پیش از این در فروردین‌ماه همان سال نیز "حمیدرضا گنگوزهی"، معلم خاشی برای نجات جان دانش‌آموزان از زیر آوار دیوار فرسوده یک مدرسه جان خود را از دست داد.
 

علی ای حال بخش دشتیاری با مرکزیت نگور بزرگترین بخش ایران از لحاظ مساحت محسوب می شود که در فاصله ٦٠ کیلومتری مرکز شهرستان چابهار در جنوب سیستان و بلوچستان قرار دارد و به عنوان بزرگ‌ترین و محروم‌ترین منطقه آموزشی کشور به شمار می رود.
گفته می شود سرانه فضای آموزشی در میانگین کشوری چیزی حدود ۵.۳۴ مترمربع به ازای هر دانش‌آموز است که این مقوله در بخش «دشتیاری» به کمتر از دو متر مربع و در خود شهر چابهار به کمتر از نیم مترمربع می‌رسد.
با این وجود اما هستند دانش آموزانی که به شوق درس خواندن و سواد آموزی سخت ترین شرایط را تحمل کرده و علی رغم محرومیت ها و کمبود انکانات آموزشی در گرما و سرما اقدام به یادگیری آموز در مدارس کپری می کنند.
دبستان خیام روستا رگیتی از توابع شهرستان چابهار یکی از این مدارس است که 89 دانش آموز دارد. در مدرسه کپری این دانش آموزان نه آبی یافت می شود نه برقی؛ این را امیر جدگال، مدیر مدرسه می‌گوید و ادامه می‌دهد: سقف مدرسه کاملاً فرسوده است؛ آب از سقف وارد کلاس‌ها می‌شود.
 

این تمام درد و رنج این اهالی نیست بلکه کمبود کلاس و معضل همیشگی کمبود معلم دردسر دیگری برای اهالی است به گونه ای که سه معلم برای 6 پایه تنها در سه کلاس درس مشغول تدریس هستند.
عبدالغفور بلوچ دهیار این روستا با اشاره به فضای آموزشی نامناسب در روستاهای بخش دشتیاری گفت: بچه‌های این منطقه نیز همانند سایر دانش آموزان روستاهای اطراف در کلاس های نامناسب به کسب علم و دانش می پردازند و کلاس در کپر برگزار می شود.
وی با بیان اینکه امکانات آموزشی در این نقاط یک تخته سیاه و چند نیمکت است، گفت: دیگر هیچ گونه امکانات آموزشی نداریم؛ آب سالم آشامیدنی وجود ندارند و سرویس بهداشتی نداریم و در صورت نیاز بچه‌ها باید به خانه‌شان بروند و دوباره برگردند.
به گفته دهیار روستا در گفت وگو با چابهاران دانش آموزان این روستا در زمستان‌های سرد و یا تابستان‌ها همراه با گرمای بالای 40 درجه زیر کپر درس می خوانند.
علی ای حال اهالی این روستا از داشتن آب آشامیدنی سالم محروم هستند و دانش آموزان آن از نعمت داشتن مدرسه‌ای که بتواند آنها را در برابر گرما و سرما محافظت کند.


انتهای پیام/