پس از شهادت مولای متقیان حضرت علی (ع) در 21 رمضان سال چهلم هجری و در روزگاری که در بلاد اسلامی وی را سب می کردند، تنها دیاری که مردمانش از این کار امتناع کردند، دارالولایه سیستان بود.

به گزارش عصرهامون، امروز خورشید غم و ظلمت بر جهان می گستراند، چشم افلاک خون می بارد، آسمان در سوگ جانان رخت سیاه به تن می کند و زمین بر شانه هستی سنگینی می کند. امروز مظهر عدالت و یل نام آور میدان های نبرد که غمزه ی شمشیرش در تمامی غزوه هایی که پیامبر در آن حاضر بود (جز تبوک که به فرمان حضرت نبی به جانشینی ایشان در مدینه مستقر شد) رعشه بر اندام دشمنان دین و اسلام می انداخت، برای همیشه خاموش می شود. محراب مسجد کوفه از امروز، چون سحرهای دگر رصدخانه ای برای کهکشان فضائل و اخلاق نیست.

از مکر معاویه در صفین تا شکست خوارج در نهروان
پس از به خلافت رسیدن امام علی (ع)، معاویه خلافت ایشان را به رسمیت نشناخت؛ این سرکشی معاویه به جنگ صفین انجامید.
ماجرای حکمیت در جنگ صفین که منشاء آن سیاست عمروعاصی معاویه بود، به بروز دودستگی میان سپاهیان امام علی (ع) و منجر شد و کسانی که امام را در عین مخالفت وادار به تحکیم کرده بودند دست به اعتراض و مخالفت عملی زدند. این دسته که بعدها مارقین یا خوارج نامیده شدند، سرانجام دست به کشتن مردم زدند. امام علی (ع) زمانی که ظلم این دسته را دیدند ناچار به عزم جنگ با آنان شد اما قبل از وقوع جنگ در میانشان حاضر و با آنان گفتگو کرد که نتیجه آن رجعت شمار زیادی از لشکریان خوارج بود. جنگ نهروان در گرفت و سرانجام این شد که 9 تن از خوارج زنده ماندند و تنها 7 یا 9 نفر از سپاه حضرت علی (ع) شهید شدند.

بعد از این جنگ‌، برخى‌ از خوارج‌ از جمله عبدالرحمان‌ بن‌ ملجم‌ مرادى‌ (لعنة الله عليه)، برک بن عبدالله تمیمی و عمروبن بکر تمیمی گرد هم جمع شدند و پس از تحلیل و تفسیر شرایط و یادبود کشته شدگان در نهروان، به این نتیجه رسیدند که مسبب این مشکلات و تلفات حضرت على‌ (ع‌) و معاويه‌ و عمروعاص‌ اند و اگر اين‌ سه‌ نفر از ميان‌ برداشته شوند، مسلمانان‌ تكليف‌ خود را خواهند دانست‌. سپس‌ با هم‌ پيمان‌ بستند و هر يک از آنان‌ متعهد كشتن‌ يكى‌ از سه‌ نفر شد و ابن ملجم تعهد بر قتل‌ على‌ (ع‌) داد.

شهادت خورشید
طبق روایات، وی در مسجد كوفه امام علی (ع) را ضربت زد. بدين قرار كه آن حضرت در شب نوزدهم به مسجد رفت و مردم را براى نماز صبح بيدار مى‏ كرد و ابن ملجم ملعون از آغاز شب در كمين حضرتش بود. چون حضرت در مسجد عبورش به او افتاد، او كه مطلب خود را پنهان مى‏ داشت و از روى نيرنگ خود را به خواب زده بود ناگهان از جاى جست و ضربتى با شمشير زهر آلود بر فرق مباركش زد. آن حضرت (ع) روز نوزدهم و شب و روز بيست و يكم را تا نزديك ثلث اول شب زنده بود، آن گاه به شهادت رسيد و در حالى كه محاسن شريفش به خون سرش خضاب بود، مظلومانه به ديدار خداى خود شتافت.

بدین ترتیب حضرت‌ على‌ (ع‌) در 21 ماه‌ رمضان‌ به‌ شهادت‌ رسيد و در نجف‌ اشرف‌ به‌ خاک سپرده شد، و مزارش‌ ميعادگاه‌ عاشقان‌ حق‌ و حقيقت‌ شد.

در خطبه ی 149 نهج البلاغه و نامه ی بیست و سوم ذکر شده که وقتی حضرت ضربت خورد، عده ای دورشان جمع شدند و درخواست نصیحتی کردند.
ایشان فرمودند: شکر و حمد خدا را می کنم، به علی نگاه کنید تا دیروز همراه تان بود و امروز در بستر شهادت مایه ی عبرت شما و فردا از شما جدا می شود. خدا ما و شما را ببخشد. اگر از این ضربت جان سالم به در بردم خودم می دانم چکار کنم ، اگر من او را ببخشم به تقرب می رسم ولی اگر به شهادت رسیدم، شما فرزندانم او (قاتل حضرت) را ببخشید .آیا نمی خواهید خدا شما را بیامرزد؟ من برای شهادت آماده بودم و شهادت برای من غیر منتظره نبود.

یاقوت حموی یکی از ادیبان و مورخان اسلام در سده 6 هجری در کتاب معجم البلدان خود آورده است: «از همه بالاتر و والاتر اینکه آنگاه که بر تمام منابر شرق و غرب دنیای اسلام به امر بنی امیه علی بن ابیطالب (ع) را لعن می گفتند در سیستان این امر انجام نشد و مردم سیستان براین دستور بنی امیه گردن ننهادند تا آنکه طی عهد نامه ای از حکام بنی امیه تعهد گرفتند که بر منبر سیستان هیچ کس نباید لعن شود و چه افتخاری بر این مردم برتر از این است.
در حالی که علی بن ابیطالب (ع) برادر رسول خدا (ص) حتی بر منابر مکه و مدینه و در حرمین شرفین لعن می شدند اینان از انجام این عمل ننگین امتناع کردند.»

حب علی(ع)، افتخار مردم دارالولایه سیستان
حجت الاسلام علی خیور، کارشناس مذهبی و رئیس اداره تبلیغات اسلامی زاهدان در گفتگو با عصرهامون، کرامات نفسانی این حضرت را نشأت گرفته از ذات اقدس ربوبیت دانست و گفت: سرگذشت زندگی آن حضرت با تاریخ اسلام عجین شده و شخصیت، مقام و منزلت امیرالمومنین به قدری رفیع و عظیم است سخن گفتن و توصیف آن کار ساده اى نیست.

وی افزود: اگرچه تاریخ سیستان سراسر آکنده از اسطوره و افسانه است، اما مردمش به ولایتی بودن و حب علی (ع) به خود می بالند. صفتی که طبری، یعقوبی، ابن ثیر و سیوطی در کتب مرجع تاریخی خود با بیان ماجرای امتناع شان مردمان این سرزمین از ناسزاگویی و لعن به امیرالمومنین علی (ع) که به دستور بنی امیه رایج شده بود، به آن اشاره کرده اند.

وی با بیان اینکه امامت و ولایت قلب توحید و همه ی باور و اعتقادات مسلمان است تاکید کرد: هیچ عبادتی بدون پذیرش ولایت حضرت علی (ع) مورد قبول درگاه حق نیست.

وی ادامه داد: حضرت علی (ع) اولین مردی بود که به دعوت نبی اسلام آورد، پدر حسنین (ع)، همسر فاطمه (س)، اسوه عدالت و صبر و معلم تقوا بود. قنوت امیرالمومنین همراه با زکات و شجاعت و دلاوری اش شهره خاص و عام بود؛ تاریخ اسلام سرشار است از صبر، قدرت، شهامت، شجاعت، ایثار، فداکارى و مهربانی و ... آن حضرت که بروز این همه صفات نیک در وجود معظم و معزز ایشان معجزه ای الهی است. جهان تاکنون نظیر علی مرتضی (ع) را به خود ندیده و بعد از این هم نخواهد دید. شخصیت نادر و منحصر به فرد آن حضرت براى همه بشریت قابل تقدیر و ستایش است و دوست و دشمن زبان به مدح و ستایشش گشوده اند.

انتهای پیام/