وداع تلخ با "یاور بلوچستان"/ دشتیاری بی یار شد

به گزارش عصرهامون؛ سال 1393 بود که عده ای جوان گمنام اما پراستعداد و خلاق از دانشگاه های سراسر کشور با محوریت دانشگاه علامه طباطبایی تهران، جهاد محرومیت زدایی علمی و فرهنگی از محروم ترین منطقه آموزشی کشور یعنی منطقه دشتیاری در استان سیستان وبلوچستان را آغاز کردند.
 
به خوبی می دانستند که در این راه سختی های بسیاری دارند. پایتخت نشین بودند اما از فقر امکانات علمی و آموزشی و فرهنگی در دشتیاری آگاهی کامل داشتند چرا که برای این آگاهی بازدید میدانی داشته و از راه خاکی و صعب العبوری که در آن قدم گذاشته اند بیخبر نبودند.
 
کارشان را با اردوهای جهادی علمی و فرهنگی آغاز کردند. آمد و شدها هر روز بیشتر و بیشتر میشد و انس و الفت ها هم محکم تر و پیچیده تر. هر چند دانشجویان آغازگر این راه بودند اما عزم و اراده شان اساتید دانشگاهی را نیز وارد گود کرد و تلفیق اراده های جهادی و پشتوانه های علمی موجب شد تا "موسسه خیریه دانشجویی دست یاری به دشتیاری" اعلام موجودیت کند.
 
این اتفاق میمون و مبارک علاوه بر علامه ای ها؛ دانشجویان و اساتید دانشگاه های خوارزمی، تهران، شهید بهشتی، فرهنگیان و بین المللی امام خمینی قزوین را هم گرد یک میز جمع کرد تا همه در کنار هم و دست در دست یکدیگر برای رفع محرومیت ها در نقطه ای دورتر از محل زیست خود تلاش کنند.
 
قصدشان دیده شدن نبود اما بودن و دیدن را اگر برای جمع آوری کمک خیران بود می ستودند و پیگیرش بودند تا اینکه پایشان به "ماه عسل" هم باز شد. کلیپ این موسسه جهادی روای درد و رنج 30هزار دانش آموز منطقه دشتیاری با پائین ترین سرانه آموزشی در ایران شد و باز هم با هدف مدرسه سازی با عواید آن مسابقه، برای برتر شدن دست به یک مبارزه جدی فرهنگی مجازی زدند.
 
چرا دست یاری به دشتیاری؟!
این دانشجویان تحقیق و تفحص ها کردند اما نه از جنس مجلسی ها بلکه از نگاه مردمی و دانشجویی به دنبال منطقه ای بودند که به تمام معنای کلمه حامی نیاز داشته باشد پس به دشتیاری رسیدند. جایی که به گزارش یونسکو دانش آموزانش دومین ضریب هوشی دنیا را دارند اما با محرومیت کامل و کمترین امکانات درس می خوانند.
 
بچه های دشتیاری در استان سیستان وبلوچستان معتقد بودند که آینده را خوب می سازند و اعضای این موسسه خیریه دانشجویی دست یاری به دشتیاری دراز کردند و گفتند: در ساختن آینده کمک تان می کنیم و کاری کردند کارستان که آوازه شان در همه جا منتشر شد.
 
بر اساس گزارش رسمی وزارت آموزش و پرورش، استان سیستان وبلوچستان محرومترین استان آموزشی کشور، شهرستان چابهار محرومترین شهرستان آموزشی این استان و دشتیاری محرومترین منطقه آموزشی چابهار است. سرانه آموزشی استان3.7 و در چابهار 2.44 و دستیاری 0.83 متر مربع برای هر دانش آموز است.
 
این ارقام در حالی اعلام شده که این میانگین در کشور برای هر دانش آموز بیش از 5 مترمربع می باشد پس بنابر این آمار و مقایسه با کل کشور، دشتیاری محرومترین منطقه آموزشی کشور محسوب می شود و همین دلایل موجب شد تا موسسه دست یاری به دشتیاری تاسیس شود.
 
انتخاب مدیرعامل دلسوز
این موسسه یک راهبر و دلسوز لازم داشت. فردی که از بس رفت و آمد به دشتیاری داشته بود برای همه بومیان آشناتر از بقیه بود. فردی که عقیده داشت برای دهستان پیربخش با جمعیتی بالغ بر 25 هزار و265 نفره آن که در مجموع در 111 روستا سکنی گزیده اند باید کار جهادی علمی کرد.
 
فردی که بداند برای 56مدرسه و شش هزار دانش آموز مقاطع مختلف که 900 نفر آنها سقف کلاس و مدرسه ای بر سر ندارند باید چه تدابیری بندیشید. تدبیری نه از جنس دولتی ها بلکه از سر اخلاص، اخلاق و با حفظ کرامت انسانی پس حسین علیمرادی که اصالتاً تهرانی بود انتخاب شد تا سنگ بنایی بگذارد بر 22 مدرسه تخریبی و 17 مدرسه فاقد بنا از مجموع 56 مدرسه موجود در منطقه دشتیاری.
 

جوانی پویا و فعال که در کنار سایر دوستان دانشجویش سفرهای بسیاری به سیستان وبلوچستان داشتند. حسین می گفت من خودم سرمایه ای ندارم و برای ساخت این مدارس از خیران و مردم عادی و... 20هزار تومان 20هزار تومان پول جمع می کنیم.
 
این موسسه از زمان فعالیت خدمات شایسته ای را به جوانان و نوجوانان منطقه از قبیل توزیع بسته های ارزاق، برگزاری کارگاه های مشاوره تحصیلی، ایجاد غرفه نمایشگاه کتاب، اهدای لوازم التحریر میان دانش آموزان روستاهای محروم و ... ارائه کرد.
 
اهداف موسسه خیریه دانشجویی "دست یاری به دشتیاری" شامل  محرومیت زدایی علمی فرهنگی منطقه دشتیاری با در نظر گرفتن عوامل مختلف موثر بر این محرومیت -پایش جامع منطقه برای شناسایی دقیق نیازهای آموزشی و چالش های منطقه که در تمامی ۵۶ مدرسه دهستان پیرسهراب صورت گرفت و استفاده از ظرفیت های مختلف به ویژه قشر دانشگاهی به منظور آسیب شناسی و رفع اساسی معضلات و آگاه سازی آحاد مختلف جامعه نسبت به محرومیت دشتیاری و تلاش برای جذب منابع مالی، فکری و معنوی برای رفع این محرومیت بود.
 
این موسسه دانشجویی تنها در سال گذشته اقدامات بسیاری شامل ایجاد غرفه نمایشگاه کتاب با شعار ده هزار تومان داری با هم کتابخانه بسازیم؟- شرکت در پویش قهرمان من در برنامه زنده ماه عسل- راه اندازی گالری عکس میان من و تو شهریست بی پنجره و توزیع بسته های ارزاق میان دانش آموزان روستاهای صعب العبور و محروم را به سرانجام رساند.
 
در همین سال کلنگ آغاز ساخت 3 مدرسه در دهستان پیرسهراب نیز به زمین زده شد. افتتاح مدرسه و آغاز ساخت پروژه چهارم در روستای رگیتی و آغاز پروژه هفتم ساخت مدرسه پت دشتیاری از دیگر این برنامه ها بود.
 
جوانان جهادی این موسسه همچنین در گردهمایی خیرین منطقه چابهار و دشتیاری برای ساخت و تجهیز مدارس با عنوان مهرآئین 340میلیون تومان توسط خیرین بومی و 340 میلیون تومان توسط منطقه آزاد چابهار جمع آوری کرده و قول ساخت یک مدرسه 6 کلاسه توسط فرزند دکتر کتری زاده را گرفتند.
 
روند خدمت رسانی موسسه با قوت و قدرت همچنان ادامه داشت و مدارس یکی پس از دیگری مرمت، تجهیز و احداث میشد اما دست روزگار دانش آموزان این روستای محروم را یتیم کرد و همان تراژدی غمناک این سالهای سیستان وبلوچستان باردیگر تکرار شد و جاده های غیراستاندار و سرعت ناایمن خودروها و... مانع شد تا حسین علیمرادی موفق نشود به هدفش که همان آبادانی کامل 340 مدرسه دشتیاری و تحت پوشش قرار دادن 32هزار دانش آموز آن بود برسد.
 
آری؛ حسین علیمرادی؛ مشاور معاون عمرانی وزیر آموزش و پرورش و مدیرعامل موسسه دست یاری به دشت یاری که بومیان منطقه او را به "یاور بلوچستان" می شناختند روز جمعه 8 آذرماه در حین سرکشی از مدارس منطقه در سن 24 سالگی حادثه تلخ رانندگی برای همیشه آسمانی شد و 4 مدرسه ساخته شده و کلنگ زنی 18 مدرسه دیگر در دست ساخت او و موسسه اش برای همیشه تاریخ در دشتیاری به یادگار ماند. روحش شاد.

 
انتهای پیام/