به گزارش
عصرهامون،
به نقل از
تفتان ما، شروع نهضت امام خمینی(ره) و مبارزات بی بدلیش در آغاز دهه چهل و قیام 15 خرداد اسلام سیاسی را در سطحی گسترده رویاروی رژیم قرار داد و تلاش های فکری و سیاسی حضرت امام(ره) به عنوان رهبر نهضت با توجه به گستره وسیع هواداران اسلام انقلابی در میان روشنفکران دینی،سرانجام در میان مجموعه
مخالفان سیاسی رژیم،جایگاه استوار و خدشه ناپذیر آن را تثبیت کرد و به عنوان خمیر مایه فکری انقلاب توانست همه جریان های موجود را با خود همراه ساخته یا به حاشیه براند اما این نهضت به جرقه ای نیاز داشت که در هفدهم دی 1356افروخته شد و انقلاب را در شکل تازه ای که عبارت از رویارویی آشکار و مستقیم با رژیم پهلوی بود به حرکت درآورد و فضای نسبتا
مساعد سیاسی سالهای پس از 1355نهضت را سرعت و شتاب بیشتری بخشید که طبیعتا واکنش دولت،سرکوب خونین و قهر آمیز همه خیزش های انقلابی در تمامی مناطق کشور بود و یکی از مقاطع حساس مبارزات ملت مسلمانان ایران علیه رژیم پهلوی،قیام 17شهریور 1357 است .
در پی سیاست سرکوب خونین در اواخر بهار تا اواسط تابستان 57 از شدت و گستره اعتراضات و فعالیت های مخالفان رژیم تا حد زیادی کاسته شد و در تیر ماه همان سال،اوضاع کشور کاملا رو به آرامش نهاد.
ناظران خارجی و مفسران سیاسی رژیم به این جمع بندی دست یافتند که شاه پس از یک رشته درگیری با شورشیان و سرکوب مخالفان از دی ماه 1356 تا خرداد 57،اکنون ابتکار عمل را به دست گرفته و کاملا بر اوضاع مسلط است و اکنون هیچ خطر جدی رژیم را تهدید نمی کند .شاه این دوران را در یک مصاحبه چنین تشریح کرد که هیچ قدرتی توان کنار نهادن مرا نخواهد داشت چون هزار تن نیرو از من پشتیبانی می کنند ،همه کارگران و اکثریت مردم پشت سرم هستند و من قدرتمندم.
اما در شهریور 57که مصادف با ماه رمضان بود در اکثر مجالس مذهبی و مساجد از اسارت و خفقان و نبودن آزادی به مقدسات ایران صحبت می شد به همین دلیل مردم مبارزات و راه پیمایی خود را شروع کردند صد البته که اهمیت تظاهرات و حضور مردم در این راهپیمایی از دید مفسران خارجی پنهان نماند چرا که خبرگزاری آسو شیتد پرس در چهارده شهریور ماه در تلکس خبری خود تفسیری از جورج کرایسکی آورد و نوشت"شاه ایران با یک انقلاب گسترده عمومی که شدیدترین تهدید برای سلطنت وی است مواجه شده است.
در روزهای چهاردهم و پانزدهم با توجه به راه پیمایی های اخیر و تظاهرات مردم علیه رژیم دو اقدام مهم از سوی رژیم صورت گرفت،یکی منع تشکیل اجتماعات و غیر قانونی اعلام شدن راه پیمایی ها از سوی دولت و دیگری طرح مذهبی جلوه دادن رژیم و ایجاد اختلاف میان روحانیون بود که از سوی ساواک به شاه پیشنهاد شد.
حضرت امام خمینی(ره) در روز هیجدهم شهریور با ارسالی پیامی به ملت ایران ضمن ابراز همدردی با ملت ،کشتار وحشیانه را محکوم کرد اما این حادثه پیامدهایی همچون تردید و تزلزل در اداره رژیم در رویازویی با ملت،تزلزل ارتش،گسترش اعتصابات و تحکیم بخشیدن رهبری حضرت امام (ره) را در پی داشت.
بی شک قیام 17شهریور را باید به عنوان یک نقطعه عطف مبارزات مردم ایران علیه رژیم پهلوی دانست چرا که ابعاد عظیم کشتار و سرکوب مردم بی گناه باعث شد تا انقلابیون و رهبران آنها در حرکت خود مصصم شوند هر چند که رهبری امام نیز در این امر نقش مهمی را در بر داشت به بیان دیگر،قیام خونین 17شهریور عاملی موثر در تشدید مبارزات مردمی و تسریع سقوط رژیم پهلوی بود.
-----------------------------
گزارش از ناهید هدایتی
-----------------------------
انتهای پیام/3028
دریافت صفحه با کد QR