کسانی که دست به خودکشی میزنند، اکثرا افرادی هستند که وابستگی عاطفی و معنوی زیادی به خانواده ندارند و از سوی دیگر شرایط اقتصادی و اجتماعی میتواند در چنین رخدادهایی نقش موثر داشته باشد.
به گزارش عصرهامون به نقل از زاهدنیوز، خودکشی واژهایست که طی روزها و ماههای اخیر بارها بر صدر اخبار پربازدید حوادث رسانههای کشور قرار گرفته و حتی از پربازدیدترین اخبار روز خبرگزاریها بوده است.
خودکشی و کجروی و جرم در جامعه امری طبیعی در چرخه جوامع است ولی در صورت افزایش خودکشی این پدیده تبدیل به امری نابهنجار در جامعه می گردد که نیاز به توصیف و تفسیر دارد .
با اشاره به اینکه متاسفانه اخیرا در کشور شاهد افزایش خودکشی هستیم که باید بصورت امری اجتماعی مورد تحلیل قرار گیرد افزود: متغیرهای زیادی را میتوان فرض کرد ولی محتمل ترین فرضیه در این دیدگاه را می توان به گسست پیوندهای اجتماعی در جلمعه نسبت داد و متغیرهای اجتماعی باید مورد بحث قرار گیرند.
با افزایش فشار سیستم و ساختارها از جمله ساختار اقتصادی زیست جهان مردم تحت تاثیر قرار گرفته و کوچکتر می شود و کوچکتر شدن زیست جهان به افزایش فاصله های طبقاتی منجر می شود.
با افزایش فاصله های طبقاتی پیوندهای اجتماعی به علت لاغر شدن طبقه متوسط در ایران ضعیف تر شده و در نتیجه افزایش خودکشی به عنوان واقعیتی اجتماعی بروز خواهد کرد.
نا امیدی ماحصل گسست اجتماعی است و اگر فاصله طبقاتی و توزیع برابر وجود نداشته باشد نابرابری اجتماعی احساس پوچی و یاس و نامیدی در جامعه افزایش خواهد یافت.
فرد در چنین جامعه ای که به این مرحله و با این ویژگی رسیده باشد به خودکشی و حذف خود می رسد و یا در بهترین حالت ممکن، اعتیاد را انتخاب می کند.
بسیاری از جامعه شناسان معتقدند اگر میخواهیم در جامعهای آمار خودکشی، طلاق، فساد و فحشا را پایین بیاوریم باید قبل از هر چیز شرایط اقتصادی آن جامعه را بهبود ببخشیم.
در شرایطی که متأسفانه اختلافات طبقاتی بسیار عمیق، فرصتهای شغلی ناچیز و مسکن دست نیافتنی شده است، این عوامل همگی باعث میشود، افرد مخصوصا جوانان، آرمانهای خود را دست نیافتنی و خودشان را پشت دیوار آروزها و نیازها درمانده ببینند و این آنقدر برای افراد احساس نامطلوبی را پدید میآورد که دست به این کار بزنند.
اگر باورهای دینی را تقویت کنیم، میتواند تأثیرگذار باشد و اگر امیدواری به زندگی، خوشنودی و نشاط را بالا ببریم، این گرفتاریها پایین خواهد آمد.
به قلم حسن میرشکار استاد دانشگاه آزاد زاهدان و جامعه شناس