به گزارش عصرهامون محمد شهرکی طی یادداشتی نوشت؛

رمضان را در میان قوم سیوستان حرمتی بس عظیم و بزرگ است و همه برانند تا پاس دارند این ماه را، پس سحرگاهان با صدای طبل و اشعار عارفانه جناب عطار نیشابوری  که مردی سگزی آن را زمزمه می کند به سحر قیام‌ می کنند و در افطار با غلور سیستانی و  کاسه های قاتق زابلی بر سفر مهر همدیگر می نشینند و با سماحت داشته های اندک خود را بر مدار محبت تقسیم می کنند.

و چون ماه مبارک به ده رسد، خاصا شب چهارده، پیران در حمایت حرمت ورنایان پرجزگه نیمروزی و نوجوانان سکستانی، با برگزاری جشن و آیین رمضانیکه، نشاط و توناکی خود را به چشم ابلیس  می کشند  و با رفتن به درب سرای یکدیگر به آواز  رمضانیکه می خوانند  (رمضو الله الله رمضو، رمضو ام ده  مهمانش کنید،  گاو و گوساله را قربانش کنید).

وسجستانی ها نه تنها رمضان را مهمان می کنند بلکه رمضان خوانان را با هدیه و کاسه ای  آب زلال میزبانی می کنند  و آنگاه که چیزی نداشته باشند، با پاشیدن آب بر روی رمضان خوانان سرور می بخشند و نشاط که همان فلسفه رمضانیکه است و هدایای جمع شده به صداقت و اخلاص بین یکدیگر تقسیم می شود و بخشی از آن در بین نیازمندان.


انتهای پیام/