یکی از رسانه های محلی مطلبی به قلم عباس نورزایی با عنوان 'می خواهم در سیستان بمانم، دولت مردان و عقلای قوم، به من بگویند، چگونه؟' منتشر کرده است.
تاریخ انتشار :پنجشنبه ۱۶ مهر ۱۳۹۴ ساعت ۰۸:۴۵
این شرایط به من اجازه داد به رغم دور بودن مدارس، در سال های قبل از انقلاب، پسرهایم را به مدرسه بفرستم، با همین محصولات کشاورزی و قناعتی که بر نوع خانوارهای سیستانیِ چون من، حاکم بود، آن ها را دکتر و مهندس کردم، آن ها در شهرهای دیگر اشتغال یافتند و هرکدام منشأ خدماتی در جامعه شد.
فرزندان من، بین همکاران خود، با یک سر و گردن افتخار، آنان را به گذراندن اوقات فراغت در این دیار و روستای ما، دعوت می کردند، موقع رفتن هم، چند نان تافتون زابلی، که از بوی آن، به یاد بهشت برین می افتادیم، مقداری گوشت گوسفند، روغن حیوانی و مسکه، تخم مرغ محلی، به عنوان سوغات به شهر می بردند و نوه های من نوش جان می کردند و من و همسرم، از این خدمت، لذت می بردیم، نه تنها من و خانواده ام، این چنین وضعی داشتیم، بلکه اغلب همسایه ها و روستاییان دیگر نیز از زندگی خود راضی بودند.
چنین هستم
حالا نوزده سال است، شومَّکِ خشک سالی بر سر ما خیمه زده، آبی نیست، یا اگر هست، کم است و همان هم به وقت نیاز زمین و گیاه، نیست، سال به سال، مساحت زمین زیرکشت، کم تر شد، با زحمت و مخارجی بیشتر از وُسعَم، چاهکی زدم، فقط کفاف آب خوردن دام هایم را می کند، اندکی هم برای کاشت علوفه و دیگر هیچ.
باغ انگور، به کلی خشکیده و اثری از آن هیمنه و سرسبزی نیست، مجبور شدم، هر شش ماه، یک گاو را بفروشم و مخارج زندگی ام را تأمین کنم، گاوی در بساطم نمانده است. گوسفندان را هم طی نوزده سال خشک سالی، آرام آرام فروختم، تنها 25 رأس باقی مانده بود.
خیلی سماجت به خرج دادم که در روستا بمانم. روستای ما به همت نظام جمهوری اسلامی و به ویژه جهادسازندگی، جاده داشت، آب شرب بهداشتی و برق داشت، از این جهت مشکلی نداشتم، اما نبود آب برای کشاورزی، بر من فایق آمد و بساطم را جمع کرده، به شهر زابل مهاجرت کردم. این جا با کمک های فرزندانم، با مشقت روزگار می گذرانم.
هجران آن سال های آباد، مزارعی که برق خوشه های زرینش، همه ی پلشتی ها را از زندگی ما دور می کرد، همواره تاب و قرار را از من می گیرد، انگار دیوارها، جدول ها، آسفالت خیابان ها، لامپ های نورانی و تبلیغات مغازه های شهری، چون اژدهای دوسر، برای بلعیدن من دهان باز کرده اند.
با زوزه ی باد، نفسم می گیرد، احساس می کنم، زیر دندانم، ذرات خاک غِژ غِژ می کنند، دل شب، ناخواسته برمی خیزم، نفسم تنگی می کند، غبار ریزی را تنفس کرده ام، روی صورتم را می پو شانم، احساس گرما می کنم، حالا می خواهم بخوابم، کابوس می بینم.
با وجود کهولت سن، خیلی سرحال و قِبراق بودم، حالا احساس می کنم، در این عالَم، کسی نیستم، دستانم بوی بخشش نمی دهد، محیط زندگیم، روح کسی را نشاط نمی بخشد.
چندی است، در شهر، زندگی می کنم، پشت خانه ی مسکونی ام، حیاطی دارم، اندک گوسفندان باقی مانده را، به صورت دستی تعلیف می کنم، این ها اندک آبروی مادی من است که وقتی فرزندان و نوه هایم آمدند، ذره ای از آن دوران شکوه سیستان را بر سفره ام بگذارم، یا به عنوان هدیه، به آنان بدهم.
با من چه کردند
امروز صبح، سراغ شان را گرفتم تا به آن ها آب و علف بدهم، 25 رأس گوسفند، غیب شان زده، اوضاع را بررسی کردم، از خیابان پشت، با یک ماشین، آمده اند و همه ی احشام باقی مانده را به سرقت برده اند، زانوانم، سستی می کند. نه از فراغ احشام و از دست دادن آن ها، از شرمنده بودن در مقابل چشم فرزندان و نوه هایم که فردا به دیدنم می آیند.
به کلانتری مراجعه کردم، گزارش کردم، به یکی از مسئولین سیاسی و امنیتی شهر، شِکوِه کردم، او هم از کلانتری مربوطه، شِکوِه داشت. خدایا این درد را دیگر با چه کسی واگویه کنم؟
... می گویند و می بینم آب نیست، کشاورزی نیست، صنعتی نیست، کار نیست، کسب و کار و دکان داری، رونقی ندارد، جوان ها معتاد شده اند، یا آنان که معتاد هم نیستند، بعضی به خاطر نیازشان، دست به دزدی اموال مردم می زنند. فحشاء و بدکاری هم زیاد شده، در چنین شرایطی زندگی بسیار سخت است.
فرزندانم می گویند به شهرستان های محل زندگی آن ها کوچ کنم، رفتن همانا و بیماری های روانی همانا، مانده ام چه کنم؟
دولت مردان این کشور، دلسوزان این دیار رحمانی، غیورمردان سیستانی، می خواهم در سیستان بمانم، اما شما به من بگویید، چگونه؟
انتهای پیام/9031 https://www.asrehamoon.ir/vdca00n0.49nmm15kk4.html
asrehamoon.ir/vdca00n0.49nmm15kk4.html
