سیستان و بلوچستان، ایران کوچک

به گزارش سرویس اجتماعی عصرهامون به نقل از  سنت نیوز، استان سیستان و بلوچستان در شرقی ترین نقطه کشور قرار دارد، این استان به تنهایی بیش از ۱۱ درصد وسعت ایران را دربرمی‌گیرد.

سیستان و بلوچستان ۱۱۰۰ کیلومتر مرز با کشورهای پاکستان و افغانستان و ۳۰۰ کیلومتر مرز آبی با دریای عمان دارد و به دلیل قرار گرفتن در موقعیت راهبردی و ترانزیتی از اهمیت فراوانی برخوردار است به ویژه بندر چابهار که تنها بندر اقیانوسی ایران و آسانترین و بهترین راه دسترسی کشورهای آسیای میانه به آبهای آزاد است.

جوّ سیاسی حاکم بر پاکستان و شریط خاص مردم جنگ‌زده افغانستان، ایجاب می نماید تا به امور مربوط به مبادلات فرهنگی واقتصادی و سیاسی بین ایران از طریق سیستان و بلوچستان و دو کشور همسایه توجه فراوانی شود.

ترکیب جمعیتی استان همانند قطعات جورچینی است که کنار هم قرار گرفته اند، از سیستانی و بلوچ گرفته تا کرد، لر، یزدی و بیرجندی در این استان سکونت دارند و این زندگی امروز به سمتی پیش رفته است که شهرستانی‌هایی که به استان مهاجرت کرده‌اند دیگر خود را بومی سیستان و بلوچستان می‌دانند.

سر زمین سیستان دارای مکان‌های باستانی ودیدنی فراوانیست مانند کوه خواجه که نام دیگر آن به زبان پهلوی (اوشیدا) است و به معنای کوه ابدی است. این کوه تنها بلندی دشت سیستان است و مورد تقدس زرتشتیان هم قرار دارد زیرا آنان بر این باورند که پیامبر دین زرتشت از آنجا ظهور می‌کند. از دیگر اماکن توریستی سیستان می‌توان به دریاچه هامون و شهر سوخته که به آن عنوان بهشت باستان شناسان را داه اند اشاره کرد.

بلوچستان در قسمت مرکزی و جنوبی سیستان و بلوچستان قرار دارد، این بخش از کشور ایران درای جاذبه های توریستی و اقتصادی فراوانی است، معادن غنی و دست نخورده بلوچستان مکان ارزشمندی برای سرمایه گذاری است، همچنین جاذبه های توریستی بلوچستان هم بسیار متنوع و بکر است؛ از ساحل نیلگون چابهار گرفته تا کوه تفتان در این مسیر جاذبه های فراوانی وجو د دارد که میتوان به گل فشان ، سنگ نگاره های دره نگاران سراوان و موزه زنده سفال کلپورگان اشاره کرد.

در استان سیستان و بلوچستان گویش‌های متنوعی وجود دارد که هر یک مختص به یکی از اقوام بومی استان است، همچنین مهاجرین سایر استان‌ها نیز در این میان گویش و لهجه خود را دارند که این موضوع براین تنوع بی بدیل افزوده است، در این بخش به دو گویش اصلی استان خواهیم پرداخت.

گویش سیستانی یکی از گویش‌های مهم زبان فارسی است که مردم سیستان بدان تکلم می‌کنند. این گویش هم اکنون به صورت عمده در منطقه سیستان ایران، نیمروز و فراه افغانستان، سرخس ایران، ترکمنستان و دشت گرگان جاری می‌باشد، گویش سیستانی یکی از غنی ترین گویش‌های ایرانی است که البته در طول سالیان دراز دچار تغییراتی شده است.

زبان بوچی، این زبان هم در تمامی استان سیستان و بلوچستان و بخش‌هایی از کشور پاکستان و افغانستان و همچنین قسمت‌هایی از کشورهای حوزه خلیج فارس کاربرد دارد؛ بلوچی نسبت به سیستانی دارای تنوع بیشتری است و از شمال تا جنوب استان این زبان بسیار متفاوت است به گونه ای که بلوچ‌های شمال استان نسبت به فهم بلوچی جنوب استان دچار اشکال می‌شوند.

سیستان و بلوچستان از لحاظ وجود مناطق بکر و گونه‌های کمیاب و منحصر به فرد نظر جانورشناسان و علاقه‌مندان به طبیعت را به خود جلب کرده است. صدها گونه جانوری شامل ۳۴۰ گونه پرنده، ۶۴ گونه پستاندار و حدود ۱۱۰ گونه خزنده و دوزیست به همراه صدها گونه ماهیان آب شیرین و شور در این استان گزارش و شناسایی شده است. در حال حاضر گونه‌های جانوری از قبیل خرس سیاه، پلنگ، گربه شنی، سگ آبی، قوچ و میش، به همراه پستانداران دریایی و پرندگان همچون عقاب، شاهین‌ها، هوبره، پلیکان خاکستری، زاغ بور و تمساح پوزه کوتاه رودخانه سرباز، لاک پشت‌های خشکزی و آبزی به همراه بزمجه بنگال از مهمترین و شاخص ترین گونه‌های جانوری استان هستند.
انتهای پیام/4382