اگرچه زحمات طاقت‌فرسا و تلاش‌های غیرقابل وصف مردم در طول دوران مبارزه علیه رژیم شاهنشاهی در بیست‌ودو بهمن سال 57، منجر به سقوط حکومت مستبد و فاسد پهلوی شد اما هنوز روش جایگزین حکومتیِ جدید، مشخص نشده بود. به عبارت دیگر، کنار زدن حکومت سابق، به تنهایی نمی‌توانست برای استمرار انقلاب، کافی باشد؛ بلکه حتماً باید شیوه‌ای جدید و متناسب با شرایط آن روز دنیا ارائه می‌شد تا هم از گزند طعن و کنایه‌های دشمنان در امان می‌بود و هم ماهیت و اصالت اسلامی بودن خود را حفظ می‌کرد. همین ضرورت فوری بود که سبب شد فقط یک ماه و نیم پس از پیروزی انقلاب اسلامی، همه‌پرسیِ تعیین نوع حکومت، برگزار شود. شور و هیجان مردم برای برگزاری این انتخابات را می‌شد از صفوف طولانی آنها در محل صندوق‌های اخذ آرا مشاهده کرد. نتیجه‌ی بدست‌آمده، بسیار پرمعنا بود: رأی 98/2 درصدی به «جمهوری اسلامی». به این ترتیب و «بعد از آن دوران کوتاه صدر اسلام، یک حکومتی اعلان شد، یک نظامی اعلان شد که دارای دو خصوصیت مردمی بودن و الهی بودن است؛ یعنی جمهوری اسلامی.»[1]
آزادی بوجود آمده در کشور، مورد سوءاستفاده‌ی عناصر معاند قرار گرفته بود و تلاش زیادی انجام شد تا ذهن و رأی مردم را تحت‌تاثیر قرار دهد. «آن جناحهایی که بر مطبوعات کشور مسلط بودند، روشنفکرهای چپ و نیمه چپ و لیبرال و التقاطی، اینها که مطبوعات آن روز را اطلاعات، کیهان آن روز را توی مشت داشتند ... هرچه دلشان می‌خواست می‌نوشتند. رفته بودند این‌جا و آن‌جا این روشنفکرهای گروهکی سیاسی ملحد و نیمه‌ملحد از شخصیتهای گوناگون نظر خواسته بودند که به نظر شما آری یا نه درست است؟ یا بیائید چندجور حکومت را مطرح کنیم و رأی بگیریم. مقصودشان هم این بود که مردم را از آن یکپارچگی خارج کنند.»[2]
با وجود تبلیغات گسترده‌ی عناصر معاند برای القای روش‌های دیگر حکومتی، مردم رشید ایران با رأی قاطع به «جمهوری اسلامی»، انقلاب خود در بهمن پنجاه‌وهفت را تکمیل کردند و از این رو می‌توان گفت که «نقطه‌ی مکمل و متمم انقلاب بیست‌ودو بهمن بود یعنی خلاصه‌ی محصول بیست‌ودو بهمن، روز جمهوری اسلامی روز دوازدهم فروردین بود.»[3]
12 فروردین، روزی بود که معارف ناب اسلامی از لابلای متون و سطور کتاب‌ها به عرصه‌ی حکومتی آورده شد و اسلام عزیز، مجالی برای تحقق‌یافتن پیدا کرد. طبیعی است که وقتی سخن از حاکمیت اسلام به میان می‌آید حتما باید سراغی از کسانی که نسبت به تحولات اسلامی حساس هستند یعنی مسلمانان دنیا هم گرفت. پس از یک منطر و زاویه، می‌توان گفت که «روز جمهوری اسلامی روز عید فقط ما مردم ایران نیست، بلکه عید همه‌ی کسانی می‌تواند باشد که مسلمانند، یعنی نزدیک به یک میلیارد جمعیت. آنها هم، یعنی ملتهای مسلمان عادت کردند که اسلام را در حال دفاع در موضع انفعال، درحال انزوا ببینند. آن وقتی که یک ملتی در موضع تهاجم به قدرتهای سلطه‌گر و تهاجم به نظامهای بشری ناقص قرارمی‌گیرد و اعلان یک جمهوری براساس اسلام می‌کند این برای همه‌ی ملتهای مسلمان مایه‌ی مباهات و سربلندی است.»[4]
امید آن‌که با قدرشناسی ما، این «جمهوری اسلامیِ» برآمده از آرای مردم و قوت‌گرفته از زحمات امام(ره) و خون پاک شهدای اسلام، مثل گوهری گرانبها مورد توجه و مراقبت باشد و هر روز شاهد سرافرازی و بالندگی بیشترآن باشیم.
انتهای پیام /5269
https://www.asrehamoon.ir/vdciwzaq.t1ayu2bcct.html
