کودکی هایی که در حصار کرونا قربانی شد/ خراش های کووید 19 بر روح و روان کودکان عزلت نشین

به گزارش عصرهامون، دنیای کودکی رنگ و بوی متفاوتی دارد، کودکان در پس هر بازی که انجام می دهند زندگی می آموزند و تجربه های خود را برای بزرگسالی ذخیره می کنند.

آن ها پلیس بازی و خاله بازی می کنند و با هم سن و سال های خود در کوچه به دنبال توپ می دوند و یاد می گیرند برای هدف خود مبارزه کنند، همکاری داشته باشند و کار گروهی را می آموزند.

در کنار آن به مدرسه می روند، با اخلاق متفاوت دیگر دوستان خود آشنا و اجتماعی تربیت می شوند، با سخت گیری ها و مهربانی معلمان رشد می کنند و خلاقیت های خود را در میان بازی های گروهی محک می زنند و پرورش می دهند.

اما این کودکی ها مربوط به روزگاری بود که کرونا هنوز مهمان ناخوانده جامعه ما نشده بود، حالا بیش از یک سال از شیوع این بیماری گذشته و کودکان در خانه ها حبس شده اند.

والدین بیش از همه چیز به سلامت جسمی آن ها اهمیت می دهند و نگران هستند که بیرون از خانه نروند و یا در صورت لزوم ماسک بزنند و دست های خود را ضدعفونی کنند و به وسایلی که از بیرون وارد خانه می شوند بدون ضدعفونی دست نزنند.

والدین هم خسته از حبس کرونایی، دلتنگ دیدار دوستان و اقوام خود هستند و از دیگر سو به دلیل بحران های اقتصادی ماه های اخیر برای تامین مایحتاج خانواده تلاش می کنند و نمی توانند آن گونه که باید برای فرزندان خود وقت بگذارند.

کودکان هم در این وانفسا بیشتر از گذشته تلویزیون نگاه می کنند و یا با بازی های رایانه ای و تلفن های همراه پدر و مادر سرگرم می شوند.

حتی آن ها که دانش آموز هستند، از طریق فضای مجازی با معلم خود در ارتباط هستند و به ندرت دوستان و همکلاسی های خود را می بینند.

در این میان آن چه بیش از همه نادیده گرفته شده سلامت روحی و روانی کودک است، آداب اجتماعی که در برخورد با دیگران کسب می کنند و رفتار و بازی با هم سن و سال ها که حالا به یک رویا برای آن ها تبدیل شده است.

آن ها به گوشه نشینی عادت می کنند، دیگر دوست ندارند مانند کودکی های پدر و مادرشان بدوند و جست و خیز کنند، دائم در گوشی و بازی های آن غرق هستند و دلشان نمی خواهد فرد جدیدی را به حصار تنهایی خود راه دهند.

آری این رهاورد کرونا برای دنیای کودکان است، دنیایی که حتی ممکن است برای برخی از کودکان تجربه نشده باشد و فرسنگ ها دور از ذهن و تصور آن ها باشد.

کسالت روحی، وسواس فکری و روزمرگی

عادله صفت گل، روانشناس بالینی در این زمینه به خبرنگار ما بیان کرد: بیش از یک سال از شیوع بیماری کرونا می گذرد، در این شرایط بسیاری از کودکان خانه نشین شدند و زندگی کرونایی را تجربه می کنند.

وی ادامه داد: برای کودکانی که بیشتر در محیط بیرون از خانه بودند و حالا با شیوع کرونا ناچار به خانه نشینی شدند کسالت روحی پیش بینی می شود، روی رفتارها و روابط حساس می شوند و دوستان خود را نمی پذیرند.

صفت گل بیان کرد: این کودکان عادت به روزمرگی، وسواس فکری و عملی پیدا می کنند و به دلیل تنهایی به گوشی، تبلت و بازی های رایانه ای روی می آورند که گاهی از واقعیت های زندگی دور می شوند و پرخاشگری پیشه می کنند.

این روانشناس بالینی تصریح کرد: در چنین شرایطی بدون ارتباط با فامیل و خانواده، فرزندان ما از لحاظ اجتماعی دچار محدودیت می شوند و منزوی بودن را پیشه می کنند و معمولا به تلفن همراه والدین پناه می برند.

صفت گل عنوان کرد: در این شرایط پرخاشگری در فرزندان بیشتر می شود و مهارت های ارتباطی اجتماعی را به خوبی نمی آموزند که سبب می شود در دوران پساکرونا با مشکلات زیادی رو به رو شوند.

تماس تصویری و ارتباط حضوری کوتاه

وی گفت: بنابراین بهتر است تا می توانیم از طریق تماس های تصویری و یا ارتباطات خیلی کوتاه حضوری با رعایت پروتکل های بهداشتی، چراغ این روابط را تا حدودی روشن نگه داریم.

روانشناس بالینی عنوان کرد: همچنین لازم است برای مناسبت های مختلف، آیین ها و سنت های اجتماعی و مذهبی را به آن ها یادآوری کنیم و با نشان دادن تصاویر این مراسم آن ها را از آیین ها و آداب و رسوم آگاه کنیم.

صفت گل گفت: دراین شرایط کرونایی باید در خانواده کمترین صحبت درباره کرونا شود، حتی والدین سعی کنند اخبار کرونایی را گوش ندهند و با دیگران هم پیرامون آن صحبت نکنند.

وی اضافه کرد: والدین تلاش کنند امنیت را در کلام خود در رابطه با این بیماری به فرزند منتقل کنند و بگویند ما ماسک می زنیم و بهداشت را رعایت می کنیم ولی مجبور به انجام کارهای روزمره خود هستیم.

روانشناس بالینی افزود: در مواقعی که می دانیم پارک ها خلوت هستند حتما آن ها را به پارک ببریم و اجازه دهیم به منزل اقوامی که فرزند هم سن و سال آن ها دارند با رعایت شیوه نامه های بهداشتی بروند و ساعاتی را در هفته با آن ها بگذرانند.

صفت گل تصریح کرد: والدین لازم است در منزل بازی هایی متناسب با سن فرزندان طراحی کنند و گاهی برای پیاده روی با فرزند خود وقت بگذارند.

انتهای پیام/