تاریخ انتشار :دوشنبه ۲۷ ارديبهشت ۱۴۰۰ ساعت ۱۱:۲۶
مونا فرجاد، بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون اخیرا در صفحه شخصی خود در اینستاگرام، نمایش های کوتاهی را با عنوان «تک گویی های زنانه» منتشر می کند که با الهام از ادبیات عامیانه و همراه با نکات آموزشی است که این کار با استقبال مخاطبان همراه شده است.
به شدت دلتنگ صحنه و تئاترم/ «تک گویی‌های زنانه» هم یادآوری است و هم یادگیری
به گزارش عصرهامون به نقل از خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ مونا فرجاد، بازیگر سینما، تئاتر و تلویزیون اخیرا در صفحه شخصی خود در اینستاگرام، نمایش های کوتاهی را با عنوان «تک گویی های زنانه» منتشر می کند. این اجراهای تئاتری کوتاه که به صورت مونولوگ، انتهای هر هفته منتشر می شوند، به ترتیب حروف الفبا و با هنرمندی فرجاد، به نوعی همراه با آموزش ادبیات عامیانه نیز همراه شده است. به گفته خود فرجاد، شرایط خاص کرونایی و دلتنگی های یک عاشق تئاتر باعث شده تا این ایده را اجرایی کند. به این بهانه پای صحبت های مونا فرجاد نشسته ایم که در ادامه آمده است.
 
وقتی چند روز پیش کارهای اخیر شما را در اینستاگرام دیدم، ناخودآگاه به یاد صحبت های امیر دژاکام افتادم که در گفت وگویی که اخیرا با هم داشتیم تنها راه حیات تئاتر در این روزهای سخت کرونایی را تئاتر مونولوگ می دانست. ایده این کار چگونه به ذهنتان رسید؟
با شیوع کرونا، ابتدا همه فکر می کردیم که نهایتا چند ماهی درگیر این ویروس هستیم ولی با گذر زمان که اوضاع روز به روز بدتر شد و الان که بیش از یک سال است که این ویروس جزئی از زندگی ما شده است، باید یک کاری می کردم که از این شرایط مقداری فاصله بگیرم.
در این مدت که می ترسیدم نه تئاتر ببینم و نه کار کنم، به شدت دلتنگ تئاتر بودم و فکر کردم که حتما خیلی ها هم مثل من هستند که عاشق تئاتر اند و دوست دارند نمایش ببینند.
این روزها همه ما شاید بیشتر از گذشته درگیر شبکه های اجتماعی و اینستاگرام شده ایم که طبعا مخاطبین خاص خودش را دارد و بسیاری آن را دنبال می کنند. با خودم مرور می کردم که چه کاری از من ساخته است که هم رفع آن دلتنگی تئاتر باشد و هم قابلیت انجام آن وجود داشته باشد.
 وقتی آدم بخواهد همچین کاری با این شرایط انجام دهد، بالطبع در مرحله نخست به یاد مونولوگ و تگ گویی می افتد؛ اصطلاحا در بازار کارهای مونولوگ فراوانی یافت می شود که بارها و بارها کار شده اند و برخی از آن ها با سلیقه من همخوانی ندارند و خیلی هایشان کار کلاسیک تئاتر بودند که بیشتر مخاطبان حرفه ای تئاتر از آن ها لذت می بردند. چون فضای اینستاگرام عمومی تر است و افراد مختلفی با روحیات و ویژگی های متفاوتی درگیر آن هستند، به این فکر افتادم که چه کاری می توانم بکنم که برای عموم مردم و طرفدارانی که صفحه من را دنبال می کنند، جذابیت داشته باشد؛ علاوه بر این ها تازگی کار و بحث آموزشی کار هم برای من مهم بود. ضمنا دوست داشتم کاری کنم که ادامه دار باشد و به یک جلسه تئاتر ختم نشود.
اینکه بر اساس حروف الفبا شما یکسری داستان های کوتاه را با ادبیات عامیانه و قدری قدیمی تر اجرا می کنید، کاری بسیار خلاقانه به شمار می آید. در نگاه نخست همین که نگاهی عمیق به ادبیات داشتید، جای حسن فراوان است؛ درباره همین نگاه کمی بیشتر صحبت کنید.
 بحث تداوم کار ناخودآگاه ما را به یاد حروف الفبا انداخت که 32 حرف است و هر بار می شود با تمرکز بر یکی از حروف، طراوت و تازگی کار حفظ شود. درنتیجه با مشورت یکی از دوستان نویسنده ام به این نتیجه رسیدیم که از فرهنگ عامیانه آقای جمال زاده استفاده کنیم. از آن جهت که این مونولوگ ها در دل خودش می توانست همراه با بار آموزشی نیز باشد و خیلی از این کلمات امروزه به دست فراموشی سپرده شده و خیلی ها با آن ها آشنایی ندارند و تکرار دوباره آنها هم یادآوری بود و هم یادگیری.
انتخاب مونولوگ هم بیشتر به خاطر شرایط خاص کرونایی شکل گرفت که شما مجبور نیستید به خاطر همیاری و اصطلاحا پارتنری با کسی تمرین کنید و چون می خواستم همه این ها را به تنهایی و در صفحه مجازی انجام دهم، به صحنه خاص و طراحی های عجیب و غریبی نیاز نداشتم؛ البته مونولوگ ها به گونه ای نوشته می شوند که درواقع از این گونه وسایل مبرا باشند و نیازی به وسایل صحنه نباشد و مهم تر اینکه انجام آن شدنی باشد. چون من این مونولوگ ها را معمولا در خانه خودم ضبط می کنم و چون بیشتر شکل کار و محتوای آن برای من مهم بود تا آن رضایت اولیه را مبنی بر نحوه اجرا و آن نکات آموزشی داشته باشد.
در پایین هر پست معنی این ضرب المثل ها و واژه های قدیمی تر را می گذارید و به نوعی تئاتر همراه با آموزش ادبیات شده و به نوعی توانسته اید از فضای اینستاگرام به بهترین شکل ممکن استفاده کنید.
معنی هر کلمه و ضرب المثلی که استفاده می شود را سعی می کنم در پایین آن پست بنویسم برای اینکه بسیاری از این کلمات با گوش ما آشنا نیستند و اصلا یکی از اهداف این کار جنبه آموزشی آن بوده است و باید این کار را رعایت می کردیم. حتی خود من هم با خیلی از این واژگان آشنا نبودم و تازه در حین کار آنها را یاد گرفتم که چه معنایی دارند و حتی چگونه بیان می شوند که درنهایت همان طور که گفتم برای بعضی جنبه آموزشی و برای برخی جنبه یادآوری دارد.
دراین مدت کوتاهی که از این ماجرا می گذرد، بازخورد خاصی از طرف دوستان تئاتری و یا سایر هنرمندان و افراد دیگر داشته اید؟
قطعا بعضی ها با کار ارتباط برقرار کردند و اگر خوششان آمده به من ابراز محبت کردند و شاید برخی ها هم دیده اند و دوست نداشتند و از کنار این کار گذشته اند ولی بیشترین بازخورد و ابراز محبت را از کسانی که در فضای مجازی صفحه من را دنبال می کنند، داشته ام که خیلی برای من دلچسب بود.
با تئاتر آنلاین به عنوان اجراهای گروهی موافقید؟ با تله تئاتر و پخش از تلویزیون چه طور؟
هر فعالیت هنری که اول از همه زمینه ساز شغل و امرار معاش برای تعدادی از افرادی بشود که در این حرفه کار می کنند، خیلی مفید، قابل ستایش وارزشمند است. تئاتر آنلاین فقط نیاز به امکانات و تجهیزات دارد که من امیدوارم این امکانات را در اختیار گروه های نمایشی قرار دهند.
درواقع تئاتر آنلاین نیاز به سرمایه گذار دارد چون شنیدم که برخی گروه های تئاتری آنلاین خودشان همه هزینه ها را پرداخت کردند و هیچ گونه بازگشت هزینه ای برای آن ها رخ نداده و بیشتر این گروه ها متضرر شده اند و این کار آن ها بسیار ارزشمند است چون با وجود علم بر اینکه به احتمال زیاد ضرر مالی می بینند، ولی باز این کار را انجام دادند که امیدوارم در آینده لااقل از حمایت های دولتی بهره مند شوند.

با وجود همه این شرایطی که به دلیل کرونا گرفتار آن شده ایم؛ از تعطیلی مکرر سالن های تئاتر تا عدم حمایت دولت از بچه های تئاتری و ترس خانواده ها از رفتن به دیدن نمایش ها حتی بعد از بازگشایی های مجدد سالن های نمایش، آینده تئاتر را چگونه می بینید؟
درباره آینده به عقیده من همیشه باید خوشبین بود، چون اصولا با بدبینی راه به جایی نخواهیم برد و برای روشن نگه داشتن چراغ تئاتر همه ما باید با امید تلاش کنیم و هر آنچه که از دستمان برمی آید، انجام دهیم. امیدوارم که به زودی واکسن در اختیار همه قرار گیرد و همه مردم واکسینه شوند تا این ویروس به زودی ریشه کن شود.
فکر می کنم یک سالی زمان نیاز است تا بعد از ریشه کنی کرونا، مجددا سالن های تئاتر باز شوند و از آن مهم تر قرار گرفتن تئاتر به عنوان محصولی در سبد فرهنگی خانواده ها است ولی امیدوارم که این اتفاق روزی محقق شود. چون معتقدم که فرهنگ و هنر را نمی شود از این مرز و بوم حذف کرد، چون همیشه بوده و خواهد بود.
انتهای پیام/
https://www.asrehamoon.ir/vdcd950fxyt0s56.2a2y.html
نام شما
آدرس ايميل شما