جلوه های زیبای رمضان در خوراکی های مردمان دیار نخل و آفتاب/اینجا سفره های افطار ساده و روح نواز است

 

به گفته وی، در قدیم زمانی كه ماه رمضان در روزهای گرم سال قرار می‌گرفت، مردم از غذاهای سرد همچون آب دوغ خیار و كشك استفاده می‌کردند تا در طول روز دچار گرمازدگی نشوند.

 

ابراهیمی اضافه کرد: آن‌ها حتی برای این‌که در طول روز دچار افت قند نشوند، از آلوی خشک، برگ زردآلو و دواهای محلی مربائی را درست می‌کردند كه در طول روز به هیچ عنوان احساس ضعف نمی‌کردند. 

 

وی با بیان این که در روزهای پایانی این ماه هم مردم مراسم ویژه‌ای را برای استقبال از عید بزرگ مسلمانان فطر دارند، افزود: در نقاط مختلف سیستان گاهی دیده می‌شود كه مردم سه روز به جشن و شادمانی این روز بزرگ دینی مشغول می‌شوند كه این نشان‌دهنده جایگاهی عظیم معرفت دینی در بین مردمان سیستانی است.

 

 سنت آرَک و بَرَک

 

این کارشناس گفت: در کنار آیین های نمایشی مردم مختلف ایران اسلامی همواره برخی سنت های اجتماعی نیز وجود داشت که انجام و ادای آنها در حقیقت مکمل و قوام دهنده اجرای آن آیین ها به شمار می رود.

 

وی تصریح کرد: یکی از سنت های قدیمی و پسندیده مردم سیستان در گذشته این بود که از هر اجاقی که دود بلند می شد و تا هر شعاعی که می رفت، خانواده ها مقید بودند هر کس یک کاسه ای از غذا را برای دیگران ببرد، بنابراین سنتی به نام آرک و برک یعنی آوردن و بردن رواج داشت.

 

ابراهیمی ادامه داد: بسیاری از خانواده ها به خویشاوندان خود، پدر و مادر، همسایه ها و افراد فقیر و مسکین غذا می رساندند و هنوز هم این سنت با پخش نذورات و توزیع غذاهایی مانند شله زرد، نان برک یا شیربرنج ادامه دارد.

 

به گفته وی، در این منطقه رسم است ماه رمضان، هر خانه ای که برای افطار خانواده خود غذای گرم مثل گوشت و امثال آن تهیه می کند که به اصطلاح محلی به آن دیگ بار می گویند، هنگام افطار مقداری از آن را در کاسه یا بشقابی می گذارد و به در خانه همسایگانی که دیگ بار نگذاشته اند می فرستد و هدیه می دهد.

 

پذیرایی از روزه داران در مساجد 

 

این پژوهشگر اضافه کرد: اهالی هر محله پیش از اذان مغرب در حد توان خود مواد غذایی، خرما، چای، آش، شله زرد و ... به مسجد می برند و پس از اقامه نماز مغرب به پذیرایی از روزه داران می پردازند.

 

وی ادامه داد: اهالی سیستان و بلوچستان شرکت در مراسم ختم قرآن، افطاری دادن، دید و بازدید از بزرگترها و همچنین عیادت از افراد مسن و بیمار را در این ماه مبارک وظیفه هر مسلمان و انسان آزاده و خود را به انجام چنین اعمالی مقید می دانند.

 

ابراهیمی گفت: در بلوچستان پدر به همراه پسران به مسجد محل می رفتند و از پایان سحر تا شروع نماز صبح کلاس درس قرآن توسط روحانی و امام جماعت مسجد یا یکی از حافظین قرآن در مسجد محل دایر بود.

 

وی اضافه کرد: زنان نیز مشغول پخت نان با تنورهای محلی و غذاهای محلی مخصوص افطار و درست کردن انواع حلوای خرما و شربت لیمو تا زمان فرا رسیدن وقت افطار که بوی عطر نان و دود تنورهای محلی تمام روستارا معطر می کرد، بودند.

 

سفره های ساده افطاری

 

این کارشناس تصریح کرد: همه خانواده ها از نان و غذاهایی که برای افطار آماده می کردند مقداری برای سفره افطاری که در مسجد محل پهن می شد می فرستادند، زنان و پیرمردانی که نمی توانستند به مسجد محل بروند در منزل افطار می کردند و مردان قبل از اذان مغرب در مسجد محل حاضر می شدند و سفره افطاری بزرگی در مسجد محل پهن بود که حلواها و غذاها و شربت سفره را همه مردم به صورت اشتراکی تهیه و برای افطاری مؤمنین و روزه داران به مسجد محل می فرستادند و سفره رنگین مسجد محل میزبانی روزه داران بود.

 

به گفته وی، قبل از اذان مغرب فضای بسیار معنوی و روحانی حاکم بود و مردم مشغول دعا و نیایش بودند، پس از افطار و ادای نماز مغرب جوانان محل سفره افطاری را جمع آوری و باقی مانده غذاهای سفره را به صورت نوبتی هر روز برای یکی از نیازمندان و مساکین روستا به منازل آنها می بردند و تقدیم می کردند.

 

این پژوهشگر میراث فرهنگی گفت: روزه‌داران به طور معمول روزه خود را با خواندن دعاهای مخصوص افطار و با خرما یا کشمش افطار می‌کنند، در سفره افطار خرما یا کشمش، چای، نان تافتون محلی و کلوچه خرمایی محلی گذاشته می‌شود.

 

وی خاطرنشان کرد: مردمان این دیار غذای افطار را نیز به طور معمول آبگوشت محلی یا هر نوع غذایی که در وسع صاحب‌خانه است تشکیل می‌دهد.

 

انتهای پیام/