امام علی چگونه به شهادت رسید؟

به گزارش عصرهامون، علی آذرگون یکی از کارشناسان مذهبی در یادداشتی نوشت: در فرهنگ اسلامی، شب قدر یکی از شب‌های سال است که ویژگی و قداست خاصی دارد.

بنا بر منابع اسلامی هر ساله در این شب تقدیر سال آینده انسان‌ها نوشته می‌شود که وقوع برخی حوادث در این شب بر اهمیت آن افزوده است‌ از جمله گفته‌اند که در این شب قرآن کریم به‌صورت یکجا بر قلب نازنین پیامبر (ص) نازل شده است.

لیله القدر بافضیلت‌ترین شب سال در فرهنگ ما مسلمانان است به‌صورت دقیق مشخص نیست که شب قدر کدامین شب سال است.

شب قدر در باور شیعیان یکی از شب‌های ۲۱، ۱۹ و یا ۲۳ رمضان و بنا به برخی روایات شب نیمه شعبان است، اکثر اهل‌سنت شب ۲۷ رمضان را شب قدر می‌دانند.

ضربت خوردن حضرت علی (ع) در روز ۱۹ ماه مبارک رمضان و به‌شهادت‌رسیدن ایشان در روز ۲۱ رمضان الکریم بر اهمیت این شب‌ها نزد شیعیان افزوده است.

عبدالرحمن ابن ملجم مرادی از گروه خوارج و از آن سه‌نفری بود که در مکه معظمه با هم پیمان بسته و هم سوگند شدند که سه شخصیت مؤثر در جامعه اسلامی یعنی امام علی (ع) و معاویه و عمروعاص را در یک شب واحد ترور کرده و آنها را به قتل برسانند. هر کدام به‌سوی شهرهای محل مأموریت خویش رهسپار شدند و عبدالرحمن بن ملجم مرادی به‌سوی کوفه رفت و در بیستم شعبان سال ۴۰ قمری وارد این شهر بزرگ شد. وی به همراهی شبیب ابن بجره اشجعی که از همفکران او بود و هر دوی آنها از طرف قطام بنت علقمه تحریک شده بودند، در سحرگاه شب نوزدهم ماه مبارک رمضان سال ۴۰ قمری در مسجد اعظم کوفه کمین کرده و منتظر ورود امیرمؤمنان علی (ع) شدند.

همچنین قطام، شخصی به نام وردان بن مجالد را که از افراد طایفه‌اش بود، به یاری آن دو فرستاد.

حضرت علی (ع) در شب نوزدهم ماه مبارک رمضان، مهمان دخترش ام‌کلثوم بود و در آن شب حالت عجیبی داشت و دخترش را به شگفتی آورد.

روایت شده که آن حضرت در آن شب‌بیدار بود و بسیار از اتاق بیرون می‌رفت و به آسمان نظر می‌کرد و می‌فرمود: به خدا سوگند دروغ نمی‌گویم و به من دروغ گفته نشده است، این است آن شبی که به من وعده شهادت داده‌اند.

آن حضرت به هنگام نماز صبح وارد مسجد کوفه شد و خفتگان را برای ادای نماز بیدار کرد از جمله خود ابن ملجم ملعون که به رو خوابیده بود را بیدار و خواندن نماز را به وی گوشزد کرد.

هنگامی که حضرت علی (ع) وارد محراب مسجد شد و مشغول خواندن نماز گردید و سر از سجده اول برداشت، نخست شبیب بن بجره با شمشیر بران خود بر وی هجوم آورد، ولیکن شمشیرش بر طاق محراب اصابت کرد و پس از او عبدالرحمن بن ملجم فریادی برداشت «و لله الحکم یا علی، لا لک و لا لاصحابک» و شمشیر خویش را بر فرق نازنین حضرت فرود آورد و سر مبارکش را تا به محل سجده‌گاهش شکافت.
حضرت علی (ع) در محراب افتاد و در همان هنگام فرمود: «بسم الله و بالله و علی ملة رسول‌الله، فزت و رب الکعبه (سوگند به خدای کعبه، رستگار شدم»؛ نمازگزاران مسجد کوفه برخی در پی شبیب و ابن ملجم رفته تا آنها را بیابند و برخی در اطراف حضرت امیر علیه‌السلام گردآمده و به سروصورت خویش می‌زدند و برای حضرت گریه می‌کردند.

حضرت درحالی‌که خون از سروصورت شریفش جاری بود فرمود: «هذا ما وعدنا الله و رسوله، این همان وعده‌ای است که خدا و رسولش به من داده‌اند.»

دو روز پس از ضربت خوردن یعقوب الدین (ع) ایشان در ۲۱ ماه مبارک رمضان به شهادت رسیدند. بدین‌گونه پیشوایی شایسته و امامی عادل، خلیفه‌ای حق جو، حاکمی دلسوز و یتیم‌نواز، کامل‌ترین انسان برگزیده خدا و جانشین بر حق محمد مصطفی (ص) به دست شقی‌ترین و تیره‌بخت‌ترین انسان روی زمین از پای در آمد و به‌سوی ابدیت و لقاءالله پیوست و امت را از وجود شریف خویش محروم کرد.

انتهای خبر/ خ