نگاه مسئولان به شعر معمولا تفننی و زینت‌ المجالسی است/ سال‌ها از حمایت‌های سلیقگی رنج برده‌ایم

به گزارش عصرهامون؛ خبرنگار فرهنگی شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ یک ماهی به روی کار آمدن دولت جدید زمان باقی مانده و بدون شک در همه حوزه های سیاسی، اقتصادی و اجتماعی کارهایی انجام شده و پروژه هایی هنوز زمین مانده است. در پرونده ای سعی کردیم به سراغ اهالی فرهنگ برویم و با محوریت اصلی «چه باید کرد» به مشکلات تخصصی حوزه فرهنگ و راهکارهای پیشنهادی برای رفع این مشکلات بپردازیم.
میلاد عرفان پور، شاعر و مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری میهمان این گفت و گو بوده است. کتاب های شعر«جشن فراموشی، چاره ها، از آخر مجلس، درباره تو و تماشایی» از جمله کارهای مهم کارنامه او به شمار می آید.
 
میلاد عرفان پور، شاعر و مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری درباره «چه باید کرد»های حوزه شعر در دولت جدید در گفت و گو با خبرنگار دانا گفت: اگر ما بخواهیم انتظارات خودمان در حوزه شعر و ادبیات را از دولت آینده مطرح کنیم، اولین چیزی که به ذهن من می رسد این است که جایگاه تمدنی و فرهنگی شعر و شاعر در نزد دولت های ما درست فهمیده نشده است؛ چرا که اگر نسبت به شعر و اهمیت و جایگاه راهبردی آن فهم درستی در دولت نباشد، طبیعتا در کار و برنامه های دولت و اختصاص بودجه ها هم این جایگاه لحاظ نخواهد شد و ما بزرگترین سرمایه هنری کشورمان را از دست خواهیم داد.
شعر هنری تمدن ساز، راهبردی و انسان ساز است
عرفان پور با ذکر این نکته که رهبری چه اهمیتی برای این حوزه قائل است، گفت: بگذارید اشاره ای داشته باشم به چشم انداز و جایگاهی که رهبر معظم انقلاب هر ساله درباره شعر تصویر می کنند و می شناسانند و این از روی دغدغه و نگاه راهبردی ایشان به شعر است و نه صرفا بنابر یک علاقه شخصی؛ ایشان هر سال جلسات منظمی با شاعران دارند که البته یکی دو سال است که به دلیل کرونا محقق نشده است اما هیچ وقت این جلسات در شرایط عادی تعطیل نشده است و آخر هر جلسه ایشان صحبت می کنند و چشم اندازی از شعر به عنوان یک هنر تمدن ساز، راهبردی و انسان ساز نشان می دهند و ذکر این نکته که پرسابقه ترین و اصیل ترین هنری که ایرانیان درآن به اوج رسیده اند، شعر است.
جایگاه واقعی شعر هنوز فهم نشده است
وی در ادامه افزود: ولی وقتی به سراغ اهمیت این ماجرا به رئیس جمهور، وزرا و متولیان شعر و ادبیات می رسیم و حتی هر کسی که نسبتی به این ماجرا دارد و بودجه ای که در اختیار دارد و می تواند خرج کند، عموما در دولت های گذشته جز اتفاقات کمی که تا حدودی از برخی مسئولان شعرشناس افتاده، معمولا فهم جایگاه ارزشمند شعر و اهمیت راهبردی آن از جهت تمدن سازی محقق نشده است.
شاعر کتاب «تماشایی» در ادامه از اهمیت و جایگاه والای شعر در میان جامعه گفت: این تناقض آنجا خودش را بیشتر نشان می دهد که ما از طرفی کارکرد شعر را می بینیم که خیلی جاها حرف انقلاب اسلامی و حرف مردم توسط شعر زده می شود، انتقادات و گلایه ها با زبان شیوای شعر بیان می شود، جایی که مردم باید حضور پیدا کنند و حماسه ای رقم بزنند باز از شعر در قالب موسیقی استفاده می شود و این تخیلات آینده ساز و خلاقانه را برای تمدنی که می خواهیم بسازیم، باز این شعر است که آنها را تصویرسازی می کند و حتی فرهنگ ما در زمینه های مردمی مثل هیات ها و موسیقی توسط شعر دنبال می شود که اگر جامعه از شعر تهی شود و شاعر مورد حمایت و اعتنا قرار نگیرد ما در همه این زمینه ها دیگر عظمت گذشته خودمان و ارزش های این حوزه را از دست خواهیم داد.

شعر در نگاه دولتی ها معمولا تفننی و زینت المجالسی است
عرفان پور درباره نگاه دولتی ها درخصوص جایگاه شعر گفت: همه این ها را مقایسه کنید با کم اهمیت جلوه دادن شعر در نگاه دولت ها و نگاه تفننی و زینت المجالسی خیلی از مسئولین نسبت به شعر که در ظاهر تحسین می کنند ولی شعر را آنچنان که باید فهم کنند، از آن غافل اند و درک درستی از آن ندارند و ارزش و جایگاه شعر را هم صرفا یک هنر تفننی و محض پر کردن اوقات فراغت می بینند و زمینه سازی فرهنگی شعر را جدی نمی گیرند.
وی افزود: مطئمن باشید مسئولی که در حوزه فرهنگ سمتی را برعهده اش می گذارند و او ذوقی از فهم شعر ندارد، قطعا در مدیریت اموری که برعهده اوست، موفق نخواهد بود. اگر دقت کرده باشید هم امام خمینی و هم حضرت آقا هر دو ذوق شعری دارند و گویا ذوق ادبی با رهبری و مدیریت جامعه یک ارتباطی دارد.
شاعران نیاز به حمایت واقعی و نه تشریفاتی دارند
در ادامه مدیر مرکز موسیقی حوزه هنری درخصوص اولویت های ریل گذاری دولت در حوزه شعر که می تواند راهگشا باشد، گفت: اینکه حالا اولویت خط مشی گذاری در حوزه شعر چه باید باشد، به واسطه دغدغه شخصی وفعالیت خود در این سال ها نکاتی را عرض می کنم. یکی از مهمترین اولویت های این سیاستگذاری ها در حوزه شعر و در دولت آینده، باید حمایت واقعی و نه صوری و تشریفاتی از شاعران و نویسندگان باشد. شاعر و نویسنده در واقع یک فراغتی می خواهد که بتواند به مطالعه و خلق اثر بپردازد. شاعر و نویسنده ای که ناچار می شود برای امرار معاش خود دو شیفت کار کند، راننده تاکسی شود (البته با همه احترامی که به این شغل شریف دارم) طبیعتا نمی تواند به آن هدف والایی که مد نظر است نزدیک شود.
تشکیل شورایی برای مشخص کردن ساز و کارها
شاعر کتاب «چاره ها» افزود: مهم این است که این جایگاه توسط مسئولان فهمیده شود و بالتبع ساختاری برای آن تعیین شود تا به عدالت و حقیقت خود نزدیک شود بدین گونه که صرفا این نشود که سلیقه فلان مسئول با ذوق ادبی یک شاعر همخوان است و دیگران را نپسندد و این رویه حاکم نشود، بلکه یک شورای موثری از شاعران متعددی که این ها صلاحیت لازم، شناخت و اشراف کافی را داشته باشند، تشکیل و آن شورا مشخص کند که شعرای شاخص کشور و کسانی که می توانند امید این باشند که در آینده جزء قله های شعر فارسی باشند، شناسایی و مشخص شود که از چه کسانی چه حمایت هایی باید بشود؛ نه حمایت های بی سازو کار و بی قاعده و سلیقگی که سال ها از آن رنج برده ایم و اگر دولت خوبی هم روی کار آمده و حمایت هایی کرده، ولی ساز و کار مشخصی نداشته است.
استعدادیابی از مهمترین اولویت هاست
عرفان پور ادامه داد: یک اولویت جدی دیگر برای اینکه ما در آینده این نسل شاعران توانمند را همچنان داشته باشیم، این است که باید جریان های استعدادپرور و استعداد شناس را به صورت آموزش محور و در حوزه شعر تقویت کنیم. به عنوان نمونه ما در موسسه «شهرستان ادب» در این ده ساله بیش از 1200 شاعر نوجوان و جوان را به صورت رایگان آموزش دادیم؛ آن هم با کمترین امکانات، بودجه و حمایت و حالا فرض کنید حمایت جدی تری بود و یا موسسات و مجموعه های دیگر به خصوص آموزش و پرورش که سال هاست در این حوزه ضعیف شده و اردوهای فرهنگی شعری آنها دیگر کارکرد خوب گذشته را ندارد، همه تقویت شوند که بتوانیم نسل جوانی آماده کنیم تا بتوانند ایفاگر نقش درست خود در ادبیات انقلاب اسلامی باشند و آینده پرامیدی رقم بزنند.

تسهیل پیچ و خم های نشر از وظیفه دولت است
وی اولویت دیگر این حوزه را که باید مد نظر قرار گیرد، اهمیت حوزه نشر خواند و افزود: قطعا در حوزه های دیگر نظیر کتاب و نشر نیز باید این حمایت ها جدی تر شود. شاعر دوست دارد اثرش دیده شود و این وظیفه حاکمیت است که ساز و کاری تبیین کند که شعر خوب به گوش مخاطب برسد تا صرفا این آثار در تیراژهای پایین کتاب ها باقی نماند. هرچند شعر خوب بالاخره راه خودش را پیدا می کند اما وظیفه دولت این است که این مسیر را تسهیل کند.
شاعران هیج صنف رسمی و دولتی ندارند
میلاد عرفان پور از نبود یک صنف و تشکیلات دولتی برای شاعران گلایه کرد و افزود: یکی از معضلات دیگر این حوزه نبود یک نهاد رسمی و یک صنف برای شاعران است و اگر یک نهاد حاکمیتی در این حوزه باشد که عادلانه و بر اساس ساز و کار دقیق، شاعران را در تمام کشور احصاء و شناسایی می کرد، مشکلات بیمه آنها را حل می کرد و حتی به آنهایی که نیاز دارند وام بدهد تا این حداقل های معیشتی شاعران تامین شود تا شاعران به دغدغه اصلی خودشان که تولید اثر هنری و پیشبردن فرهنگ این کشور است، بپردازد. درست است که مشکلات اقتصادی و بحث معیشت جامعه بسیار مهم است و کسی این را انکار نمی کند اما غافل شدن از حوزه فرهنگ، شعر و ادبیات که مهترین هنر این سرزمین و مایه افتخار آن بوده، خسارت های جبران ناپذیری به بار خواهد آورد.
انتهای پیام/