وی که در چند سال اخیر از افسردگی رنج میبرد و خود به صراحت از مصرف کوکائین و الکل سخن میگفت، چند باز نیز برای ترک به مواد مخدر تلاش کرده بود.
این بازیگر سه بار نامزد اسکار شد و برنده جوایز اسکار بهترین بازیگر نقش مکمل مرد برای بازی در فیلم ویل هانتیگ خوب، گلدن گلوب بهترین بازیگر مرد فیلم موزیکال یا کمدی و جایزه ساترن نقش اول مرد و گرمی شده بود.
یکی از بزرگترین موفقیت سینمایی و تجاری ویلیامز با فیلم کمدی خانم دات فایر در سال۱۹۹۳رقم خورد. در این فیلم او در نقش پدری بازی کرد که از همسرش جدا شده است ولی به خاطر نزدیک بودن به فرزندانش، خود را به شکل یک خدمتکار زن درمیآورد. این فیلم که ویلیامز یکی از تهیهکنندگان آن نیز بود، به کارگردانی کریس کلمبوس و بازی سالی فیلد و پیرس برازنان در کنار رابین ویلیامز ساخته شد.
بازی او در فیلم روز پدر در سال ۱۹۹۷ با استقبال چندانی مواجه نشد، ولی در همان سال ویلیامز با بازی در فیلم دیگری به نام فلابر که کاری از شرکت دیسنی و برگرفته از فیلم پروفسور کم حافظه (۱۹۶۱) بود، گام بلندی به سوی محبوبیت کامل در بین تماشاگران برداشت. او ستاره محبوبی در فیلمهای کمدی و گاه فیلمهای جدی بود.
رابین ویلیامز، متولد سال 1951 میلادی در شهر شیکاگو بود. در دوره دبیرستان وارد گروه تئاتر شد و برای یادگیری تئاتر به مدرسه معتبر جولیارد در نیویورک رفت. یکی از معلم هایش او را تشویق کرد تا بخت خود را در کمدی بیازماید.
همسر رابین ویلیامز، بیانیه ای منتشر کرده و گفته عمیقا دل شکسته است. در این بیانیه، او از مردم خواسته تا اجازه دهند که خانواده با اندوهشان بسازند: امیدواریم که تمرکز بر مرگ رابین نباشد، بلکه تمرکز بر بی شمار لحظه ای باشد که او به مردم شادی و خنده هدیه داد.
از فیلمهای ویلیامز میتوان به نوئل، نیویورکیها و اشراف، شنوندگان شب، انیمیشن پاهای شادمان، شلوغی آگوست، مرد سال، جومانجی و شبی در موزه اشاره کرد.