بی مَسکن ها "بدمسکن" می شوند؟!/ اجبار اجاره نشینان به حاشیه نشینی

به گزارش عصرهامون، اجاره نشینی همواره یکی از دغدغه های اصلی خانواده ها بوده، هست و ظاهراً خواهد بود. این مشکل برای کسانی که توان خرید منزل شخصی ندارند به یک کابوس شبانه همیشگی تبدیل شده است و هرچه به ماه های پایانی اتمام قرارداد منزل خود می رسند کابوس ها بیشتر و وحشتناک تر می شود.
از آنجا که استان سیستان وبلوچستان در زمره استان های محروم و کم برخوردار می باشد طبیعتاً مردمانش نیز به همین نسبت از وضعیت اقتصادی پایینی برخوردار هستند به گونه ای که درصد زیادی از مردم این استان تحت پوشش کمیته امداد و نهادهای حمایتی هستند. نبود کارخانه جات و صنایع بزرگ نیز دلیلی شده تا نرخ بیکاری در این استان بالا برود و یکی از جوانترین استان های کشور با بیشترین حجم بیکار مواجه باشد.
رقم خوردن چنین شرایطی در استان موجب شده تا جوانان حتی فکر ازدواج را هم نکنند چرا که اولین سد راه پیش روی آنها اجاره یک مسکن ساده برای آغاز زندگی مشترک است. طی چند سال گذشته اجاره بهای منازل در استان سیستان وبلوچستان و خصوصاً در مرکز آن به حدی کاملاً نامتعارف افزایش یافته است که جای تامل و بررسی دارد.
یکی از بنگاه داران زاهدانی در گفتگو با عصرهامون اظهار کرد: یکی از عمده ترین دلایل افزایش قیمت ها به انصاف و شرایط مالکان منازل برمی گردد چرا که تعداد زیادی از موجران با سنجیدن شرایط زندگی خود اجاره بها و ودیعه هایی تعیین می کنند که دور از انصاف است.
کیخا افزود: برای نمونه فردی که 50 میلیون تومان تسهیلات گرفته است و نیاز دارد تا در سریعترین زمان نسبت به بازپرداخت آن اقدام کند با مراجعه به بنگاه املاک برای منزل خود ودیعه ای 50میلیون تومانی را تعیین می کند در حالی که میزان ودیعه آن منزل بسته به سال ساخت، موقعیت مکانی و امکاناتی که دارد بسیار پایین تر از میزان اعلام شده از سوی موجر است و زمانی که این موضوع را مطرح می کنیم در جواب اعلام می کند که منزل خودم است و می خواهم این مبلغ را تعیین کنم!
به گفته این فرد، هستند مالکان بی انصافی که برای بازپرداخت اقساط بانکی و یا برطرف کردن نیازهای مالی خود اجاره های منازل شان را بسته به نیاز جیب شان بالا می برند تا دیگر نخواهند از پس اندازشان مبلغی کسر شود که این امر تنها به سود موجر است و مستاجران باید علاوه بر رنج خانه نشینی، جور زیاده خواهی و راحت طلبی مالکان را نیز به دوش بکشند.
شهرکی یکی از کسانی که به گفته خودش ماه ها قبل از اتمام مهلت قانونی منزل خود وقتش را در بنگاه های املاک شهرستان زاهدان سپری می کند به خبرنگار ما گفت: هنوز 4 ماه دیگر به مهلت قانونی اتمام قرارداد منزل اجاره ای من مانده است اما صاحب خانه اعلام کرده که یا اجاره منزل را در سال جدید حدود 250 هزار تومان بالاتر بدهم و یا باید به فکر مکان دیگری باشم.
وی گفت: برای بنده که یک کارمند ساده هستم و دو فرزند دارم قطعاً افزایش کرایه آن هم به یکباره مبلغ 300 هزار تومان بسیار بالاست و راهی ندارم جز اینکه به دنبال منزل دیگری باشم اما یافتن خانه مناسب که با حقوق و شرایط مالی من همخوانی داشته باشد نیز تقریباً محال است.
یکی دیگر از مستاجران که به گفته خودش بعد از اتمام ساعت اداری بیشتر وقتش را در خیابان های شهر به دنبال یافتن منزل مناسب تلف می کند به خبرنگار عصرهامون گفت: مالکان منازل در زاهدان بسیار بی انصاف هستند و قیمت های دلخواه برای ملک خود تعیین می کنند و از آنها بی انصاف تر نیز بنگاه دارانی هستند که این مبالغ را قبول می کنند چرا که حق الزحمه آنها نیز بر اساس میزان ودیعه و اجاره منزل بالاتر می رود.
محمد دادی افزود: اگر بنگاه داران زیر بار این قیمت ها نرفته و مالکان منازل را توجیه کنند که ارزش واقعی ملک شان چقدر است و آنها با توجه به اصول کارشناسی و دقیق کار قیمت گذاری را انجام دهند دیگر شاهد نرخ گذاری های نجومی منزل نخواهیم بود.
وی گفت: حدود یک ماه است که در سطح شهر به دنبال یافتن خانه ای که با حقوق و شرایط خانواده من برابری کند هستم اما پیش پرداخت و اجاره تمامی منازل خیلی بیشتر از توان مالی من است و به هر بنگاه مراجعه می کنم پس از شنیدن توان مالی بنده تنها سکونت در حاشیه شهر را پیشنهاد می دهند.
وی گفت: مگر چه اتفاقی افتاده است که بنده در حال حاضر در خانه ای در مرکز شهر زندگی میکنم اما برای سال آینده علیرغم افزایش ودیعه و اجاره کنونی تنها می توانم در حاشیه شهر یک منزل اجاره کنم؟ چرا هیچ دستگاهی بر افزایش روند نامتعارف اجاره بها در بنگاه های املاک شهر زاهدان نظارت ندارد؟
با توجه به شرایطی که مالکان منازل وضع کرده و صاحبان بنگاه های املاک مجری آن هستند طبیعتاً زنگ خطر افزایش حاشیه نشینی در استان سیستان وبلوچستان و به خصوص در کلانشهر زاهدان به صدا درخواهد آمد و اجاره نشینان کنونی راهی ندارند تا حاشیه نشین شوند و باقی عمر خود را مراکزی زندگی کنند که شاید از لحاظ جغرافیایی و اجتماعی در شان آنها نیست که قطعاً خطرات و آسیب های اجتماعی زیادی در انتظار فرزندان و خانواده هایشان است.
انتهای پیام/